Μόνο ως
εκβιαστικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το ψευτοδίλημμα που θέτει ο
πρωθυπουργός της χώρας μας Αλέξης Τσίπρας, μέσω του δημοψηφίσματος το οποίο
ανήγγειλε τα ξημερώματα του Σαββάτου 27.6.2015. Το ερώτημα το οποίο έρχεται να
θέσει στον ελληνικό λαό είναι για το αν θα δεχτεί την συμφωνία την οποία έχουν
προτείνει οι εταίροι - δανειστές ή θα την απορρίψουν. Ωστόσο καλό θα ήταν να αναλογιστούν τα στελέχη της κυβέρνησης τις
συνέπειες των πράξεων τους και να αναλάβουν για πρώτη φορά τους τελευταίους
πέντε μήνες διακυβέρνησής τους την πολιτική ευθύνη για τα λάθη τους,
ξεκινώντας από το γεγονός ότι τόσο καιρό τώρα η ‘’αριστερή’’ κυβέρνηση με την
ευγενική χορηγία των ΑΝ.ΕΛ. παραπλανεί τον ελληνικό λαό με τη δήθεν
διαπραγμάτευση με τους δανειστές οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στο
γκρεμό, όπως έδειξαν τα γεγονότα.
Ενώ η
κυβέρνηση φάνηκε πως με την συμφωνία της 20 Φλεβάρη έθετε τις βάσεις μαζί με
τους ευρωπαίους εταίρους μίας «αμοιβαίας επωφελής συμφωνίας» από την επόμενη
κιόλας ημέρα έγινε σαφές πως δεν έχει σκοπό να την τηρήσει, με τον ίδιο τον
υπουργό οικονομικών να μιλάει για μια δημιουργική ασάφεια σε αυτήν την συμφωνία
την οποία δημιούργησε η κυβέρνηση για να ξεγελάσει, συμφώνα με τα λεγόμενα της,
τους εταίρους τινάσσοντας ουσιαστικά αυτή την συμφωνία στον αέρα. Παράλληλα γινόμασταν μάρτυρες της εξάλειψης
των διαθέσιμων χρημάτων του κράτους και ενώ η ανάγκη για την επίλυση του ελληνικού
ζητήματος γινόταν πιο επιτακτική από ποτέ, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επέλεξε
να συνεχίσει τις σπασμωδικές κινήσεις με ανούσιες αερολογίες σε κάθε συνάντηση
με τους εταίρους ενώ πήρε βίαια τα ταμειακά διαθέσιμα των δήμων και των πανεπιστημίων
προκειμένου να κερδίσει χρόνο. Δυστυχώς τα εγκληματικά λάθη συνεχίστηκαν με
την προκλητική αναβάθμιση παλαιωμένων οπλικών συστημάτων αλλά και την
προκλητική επαναπρόσληψη δημοσίων υπαλλήλων χωρίς κανένα απολύτως κριτήριο και
ενώ πολλοί από αυτούς είναι επίορκοι προς το δημόσιο. Στον αντίποδα βλέπαμε μία
κυβέρνηση η οποία αδιαφορούσε για τις ανάγκες των πολιτών που απασχολούνται
στον ιδιωτικό τομέα αλλά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις οι οποίες όχι μόνο
βρισκόντουσαν σε μια δυσκολότερη οικονομική κατάσταση λόγω τις πολιτικής και
οικονομικής αστάθειας της χώρας μας, αλλά τους ζητήθηκε να ξεχάσουν τις
προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ καθώς ελπίδες των πολιτών για κατάργηση
φόρων όπως ο ΕΝΦΙΑ γινόντουσαν όνειρα θερινής νυκτός.
Φτάνοντας πλέον στις τελευταίες μέρες με την
τραπεζική κατάσταση να είναι ιδιαίτερα δυσμενής καθώς χρειαζόταν καθημερινές
χρηματικές ενέσεις από τον ELA άρχιζε να φαίνεται λευκός καπνός από τη
διαπραγμάτευση κυβέρνησης - εταίρων με την κυβέρνηση να καταθέτει μια πλήρης
κοστολογημένη πρόταση για την επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Ωστόσο η
πρόταση που κατατέθηκε σε καμία περίπτωση δεν συμβάδιζε με τις προεκλογικές
εξαγγελίες αλλά και τις μετεκλογικές κορώνες του ΣΥΡΙΖΑ. Μία πρόταση 8 δις η οποία έφερνε ως επί το πλείστον καθαρά υφεσιακά
μέτρα παρακάμπτοντας ουσιαστικά όλες τις κόκκινες γραμμές που διατυμπάνιζε ο
ΣΥΡΙΖΑ, καθώς πρακτικά ερχόταν ένα τρίτο μνημόνιο που θα εξαθλίωνε περισσότερο
τον Έλληνα μισθωτό, συνταξιούχο και το σύνολο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ωστόσο
τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ζούσαν σε μία άλλη πραγματικότητα μιλώντας για
αναπτυξιακά μέτρα αλλά και μία επωφελή συμφωνία για τον ελληνικό λαό. Όμως δεν
μπορούμε να μην καταδικάσουμε την σκληρή στάση των δανειστών καθώς παρότι η κυβέρνηση
πρότεινε τη λήψη επώδυνων μέτρων προκειμένου το κλείσιμο της συμφωνίας αυτοί
επέλεξαν παράλογα να σκληρύνουν τη στάση τους απαιτώντας επιπρόσθετα υφεσιακά
μέτρα στην πρόταση που κατέθεσαν. Αποτέλεσμα αυτών ήταν η αποχώρηση των ελλήνων
διαπραγματευτών από τις συζητήσεις με τελικό προορισμό το δημοψήφισμα που ανήγγειλε
ο πρωθυπουργός. Από την μερία μας, ως
ΠΑΣΠ ΕΜΠ δεν έχουμε αυταπάτες και γνωρίζουμε πως απόρροια αυτών των εξελίξεων
είναι ξεκάθαρα τόσο η υποκριτική όσο και η ανεύθυνη στάση της κυβέρνησης κατά
τη διάρκεια όλων αυτών των μηνών καθώς αντί να πηγαίνει στο τραπέζι των
διαπραγματεύσεων με ουσιαστικές προτάσεις και μεταρρυθμίσεις επέλεγε να μένει
σε γενικότητες στις συνεδριάσεις του Eurogroup και εντός των
συνόρων να διατηρεί την προεκλογική ρητορική που δεν συμβάδιζε με ότι
διαπραγματευόταν στο εξωτερικό. Επιπρόσθετα ενώ διαπραγματευόταν με τους
ευρωπαίους επέλεγε να συνομιλεί με δυνάμεις όπως η Ρωσία η οποία βρίσκεται σε
ανοιχτό μέτωπο με την ΕΕ. Σαφώς χάθηκε κάθε εμπιστοσύνη προς τις ελληνικές
αρχές με αποτέλεσμα να υπάρχει αυτή η σκληρή στάση των θεσμών. Ωστόσο πλέον ο
ελληνικός λαός έχει έρθει στην θέση να αποφασίσει μέσω του δημοψηφίσματος.
Σαφώς και συμφωνούμε με το δημοψήφισμα σαν διαδικασία καθώς πρόκειται για την πλέον
αμεσοδημοκρατική διαδικασία του πολιτεύματός μας, τη διαδικασία που
επιβεβαιώνεται η λαϊκή κυριαρχία καθώς καλείται ο ίδιος ο λαός να αποφασίσει
για το μέλλον της χώρας. Ωστόσο πρέπει να αποσαφηνίσουμε και να αναλύσουμε τι
σημαίνει το ερώτημα που τίθεται στο δημοψήφισμα, το οποίο κινείται γύρω από την
αποδοχή ή όχι της πρότασης των Ευρωπαίων. Παρ όλα αυτά, μέχρι στιγμής και ενώ
έχει περάσει πάνω από ένα 48ώρο από την ανακοίνωση της κυβέρνησης σχετικά με το
δημοψήφισμα, δεν είναι σαφές πάνω σε ποια πρόταση των Ευρωπαίων καλούνται οι
Έλληνες πολίτες να ψηφίσουν, καθώς ήδη φαίνεται πως οι θεσμοί αλλάζουν την
πρόταση τους.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, το δημοψήφισμα
δεν κινείται γύρω από την πρόταση των θεσμών αλλά αφορά ξεκάθαρα την παραμονή ή
όχι της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ. Στην ουσία του το
δημοψήφισμα μαζί με τις εκλογές αποτελεί την ανώτερη ένδειξη της βούλησης του
λαού όσον αφορά τις εξελίξεις, αλλά στην παρούσα φάση, και ιδιαίτερα με τη
μορφή την οποία τίθεται, αποτελεί αποκλειστικά και μόνο μορφή εκβιασμού
απέναντι στην Ευρώπη. Ενός εκβιασμού, ο οποίος από ότι φαίνεται θα οδηγήσει την
Ελλάδα εκτός ευρωζώνης, δηλαδή στην οριστική διάλυση και καταστροφή της.
Αξίζει να
αναφερθούν μερικές πολύ τρανταχτές συνέπειες που θα έχει μια τέτοια πράξη για
τη χώρα μας:
Αρχικά, ποιος θα επωφεληθεί από την έξοδο της Ελλάδας από την
ευρωζώνη;
Αυτοί θα είναι μάλλον οι
μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι θα δουν τις οφειλές τους προς τους εργαζομένους
των εταιρειών τους (το λεγόμενο “μισθολογικό κόστος”), λόγω της αναμενόμενης
υποτίμησης της αξίας της εργασίας. Το πρόβλημα δεν σταματάει εκεί όμως, μιας
και σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο (ειδικά εάν είναι αποτέλεσμα μίας ελληνικής
χρεοκοπίας -συντεταγμένης ή άτακτης ) η αξία του εγχώριου πλούτου θα υποτιμηθεί
ραγδαία. Έτσι, μάλλον δίνεται η ευκαιρία στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο να
αγοράσει και να εκμεταλλευτεί την ελληνική περιουσία αντί πινακίου φακής, παρά
η δυνατότητα ανάδειξης μιας απεξαρτημένης από συμφέροντα, πατριωτικής
κυβέρνησης. Ή για να τεθεί το ζήτημα αλλιώς, πόσο απεξαρτημένη θα είναι μία
κυβέρνηση από κέντρα διαφθοράς, όταν αυτά θα ελέγχουν βασικούς τομείς του
κράτους και της οικονομίας;
Το δεύτερο ερώτημα είναι, ποιός θα κληθεί να διαχειριστεί την
επόμενη μέρα από την έξοδό μας από το ευρώ;
Η συγκυβέρνηση αριστεράς άκρας δεξιάς, η οποία
μέσα σε 5 μήνες κατάφερε να οδηγήσει τη χώρα μας στο γκρεμό θα κληθεί να
διαχειριστεί την πιο κρίσιμη περίοδο της ελληνικής ιστορίας από τη
μεταπολίτευση και μετά, κάτι για το οποίο πολύ αμφιβάλει καθένας μας πως μπορεί
να καταφέρει, χαμένη ανάμεσα στις συνιστώσες του το κυβερνών κόμμα.
Εύλογοι προβληματισμοί
ανακύπτουν, αν σκεφτεί κανείς πώς γίνεται όσοι προτάσσουν την κυριαρχία των
ανθρώπινων αναγκών έναντι των αναγκών των καρτέλ, την κυριαρχία της πολιτικής
έναντι των αγορών και πιο συγκεκριμένα την προτεραιότητα της δημοσιονομικής
διεύρυνσης έναντι της νομισματικής σταθερότητας, να υποστηρίζουν πως μπορούμε
να λύσουμε το πρόβλημά μας με ένα “νομισματικό τρικ”. Ωσάν να μην υπάρχουν
βασικά προβλήματα στην ελληνική κοινωνία που πρέπει να λυθούν. Λες και με την
έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή θα δώσουμε λύση στην
αποδιοργάνωση του παραγωγικού ιστού της χώρας, στις στρεβλώσεις της ελληνικής
και παγκόσμιας αγοράς, στην γραφειοκρατία του ελληνικού δημοσίου και στην
ασυμμετρία της διάρθρωσης αυτού. Αυτή η θέση φαντάζει μάλλον σαν ένα ευκαιριακό
πυροτέχνημα, το οποίο προσπαθεί να φτιασιδώσει την αμηχανία συγκεκριμένων χώρων
απέναντι στις προκλήσεις του σύγχρονου καπιταλισμού.
Συνεπώς, το εκβιαστικό δίλημμα που θέτει η κυβέρνηση
του ΣΥΡΙΖΑ στον ελληνικό λαό, το οποίο αφορά ξεκάθαρα και μόνο την παραμονή ή
όχι της χώρας μας στο ευρώ κρύβει από πίσω πολύ μεγάλους κινδύνους οι οποίοι
σαφώς και δε μπορούν να αναδειχθούν στην ελληνική κοινωνία μέσα σε μία
εβδομάδα.
ΠΑΣΠ ΕΜΠ
