Σε μία περίοδο που βρίσκει την Ευρώπη να δοκιμάζεται από τον έντονο
ευρωσκεπτικισμό, ως απόρροια της διαχείρισης της οικονομικής κρίσης που ταλανίζει
κυρίως τις χώρες του νότου, το πλέον σημαντικό προσφυγικό ζήτημα δείχνει να
παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με την ευρωπαϊκή οικογένεια να καλείται να
επιδείξει ενότητα στην αντιμετωπίση αυτής της τεράστιας προσφυγικής κρίσης.
Το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν είναι κάτι που απασχολεί για πρώτη φορά
συνολικά την Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα τη χώρα μας. Ήδη από τις αρχές της
δεκαετίας του ’90 παρατηρήθηκε μαζική εισροή μεταναστών κυρίως από τις χώρες
του πρώην ανατολικού μπλοκ και της πρώην Γιουγκοσλαβικής Ένωσης, λόγω της
εμπόλεμης τότε κατάστασης, οι οποίοι κατάφεραν με την πάροδο του χρόνου να
ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία. Στις αρχές της επόμενη δεκαετίας κατέφτασε
το δεύτερο μεγάλο κύμα μεταναστών, αυτή τη φορά από τη Μέση Ανατολή, απόρροια
των συνθήκων που επικρατούσαν λόγω των πολέμων και του ασταθούς πολιτικού
σκηνικού. Το δεύτερο αυτό κύμα μετανάστευσης εντάθηκε από το 2010 και έπειτα με
την Αραβική Άνοιξη, ένα κύμα, δηλαδή, διαδηλώσεων και διαμαρτυριών στη Μέση
Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, ενώ κορυφώθηκε το τελευταίο εξάμηνο, με την
τεράστια έλευση προσφύγων, λόγω της εμφύλιας σύρραξης στη Συρία. Αδυνατώντας να
παραμείνουν επί συριακού εδάφους και με τη ζωή τους να απειλείται καθημερινά,
μεγάλες μάζες πληθυσμού αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους
προκειμένου να επιβιώσουν. Στρέφονται, λοιπόν, στις ευρωπαϊκές χώρες, και
ειδικότερα σε αυτές της κεντρικής Ευρώπης, οι οποίες μπορούν να τους παρέχουν
ασφάλεια και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Τα μεγάλα, αυτά ρεύματα, εξαιτίας
των περιορισμών που τίθενται στις χώρες εισόδου στην Ευρώπη από τη συνθήκη του
Δουβλίνου ΙΙ, δημιουργούν προβλήματα διαχείρισης στις χώρες αυτές.
Η χώρα μας, ως η κυριότερη χώρα υποδοχής, μαστίζεται από τα σοβαρότερα των
προβλημάτων διαχείρισης, ύπο το πρίσμα, μάλιστα, της έλλειψης υποδομών και
σχεδιασμού. Ήδη από το 2012, είχε γίνει μια ισχνή προσπάθεια από τον τότε
πρωθυπουργό της χώρας Α. Σαμαρά για περιορισμό της εισροής προσφύγων και μεταναστών
καθώς έκλεισε τα σύνορα με τη δημιουργία ενός ξενοφοβικού φράχτη, το οποίο
όμως, σε καμία περίπτωση, δεν αποτέλεσε ουσιαστική λύση στο πρόβλημα. Έκτοτε,
καμία κυβέρνηση δεν επέδειξε τη στοιχειώδη βούληση για τη διαχείριση του
μείζονος αυτού ζητήματος. Επιπροσθέτως, η
ανεπάρκεια και η πλήρης αδράνεια που χαρακτήρισε τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως
προς την αντιμετώπιση αυτού του θέματος φάνηκε πολύ έντονα το περασμένο
καλοκαίρι, καθώς δεν ύπηρχε σοβαρός σχέδιασμός για την υποδοχή και την περίθαλψη
των προσφύγων με αποτέλεσμα πολλά από τα νησιά που δέχθηκαν μεγάλα κύματα, κύριως
από τη Συρία, να πλήττονται εξαιτίας της έλλειψης υποδομών. Ευτυχώς, υπήρξε, αν
και καθυστερημένα, μία προσπάθεια άμβλυνσης του προβλήματος μέσω ενεργειών της
υπηρεσιακής κυβέρνησης καθώς ενεργοποίησε κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
αφορούσαν την υποδοχη και την περίθαλψη προσφύγων και μεταναστών.
Αντιλαμβανόμενοι πως το προσφυγικό ζήτημα δε μπορεί να αντιμετωπιστεί μεμονωμένα από κάθε χώρα της Ευρωπαϊκής
Ένωσης, κρίνουμε πιο αναγκαία από ποτέ την άμεση συνεννόηση των ευρωπαϊκών
κρατών κεντρικά. Μόνο με συντονισμένες
κινήσεις και συνεργασία των κρατών μελών της Ευρώπαϊκής Ένωσης μπορεί να
αντιμετωπισθεί η προσφυγική κρίση αποτελεσματικά. Οι αναγκαίες κατευθύνσεις
που θέτουμε ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ θα πρέπει να
στοχεύουν σε μια ισοβαρή κατανομή προσφύγων και μεταναστών, στους οποίους έχει ήδη παρασχεθεί πολιτικό άσυλο,
έτσι ώστε να μην επιβαρύνονται αποκλειστικά οι χώρες που βρίσκονται στα σύνορα
της Ευρώπης, με τις κατάλληλες ποσοστώσεις. Παράλληλα, θεωρούμε δεδομένη τη χρηματοδότηση τόσο των χωρών
υποδοχής, όσο και των χωρών που αποτελούν ενδιάμεσους σταθμούς των προσφύγων, με τη συμβολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του
Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Επιπλέον, κρίνουμε επιτακτική την ανάγκη να αναθεωρηθούν τα άρθρα του
ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ που αφορούν το μεταναστευτικό καθώς χώρες όπως η Ελλάδα,η Ιταλία, η Ουγγαρία κ.α. πλήττονται σημαντικά
και σε άνισο βαθμό με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκης Ένωσης.
Τέλος, η Ελλάδα θα πρέπει να
ανταποκριθεί στο ρόλο της αξιοποιώντας στο έπακρο τα κονδύλια που της
διατίθενται, με τη διαμόρφωση κατάλληλων κέντρων υποδοχής και περίθαλψης
προσφύγων και μεταναστών, προωθώντας τους καταλλήλως στις υπόλοιπες χώρες της
Ευρώπης. Εφόσον, λοιπόν, η κάθε
χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανταποκριθεί στις ανθρωπιστικές τους
υποχρεώσεις μπορεί να επιτευχθεί, στα πλαίσια των ανρθωπίνων δικαιωμάτων, η
αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης.
ΠΑΣΠ ΕΜΠ
