20 χρόνια χωρίς τον Ανδρέα...

Σαν σήμερα 20 χρόνια πριν, στις 23 Ιουνίου του 1996, έφυγε από τη ζωή μία από τις μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Γεννήθηκε το 1919 στη Χίο και διετέλεσε πρωθυπουργός τις περιόδους 1981-1989 και 1993-1996. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ήταν ο μεγαλύτερος πολιτικός ηγέτης της Μεταπολίτευσης, ένας άνθρωπος που έφερε μεγάλες αλλαγές, τόσο σε κοινωνικό επίπεδο όσο και στο μοντέλο οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε στη χώρα.

Ποιός ήταν όμως, πράγματι, ο Ανδρέας Παπανδρέου;

Από τα μαθητικά κιόλας χρόνια του, έχοντας σαφή ερεθίσματα και από το οικογενειακό του περιβάλλον, λόγω και της πολιτικής ζωής του πατέρα του, ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα. Οι ιδεολογικές του ανησυχίες προσανατόλισαν το ενδιαφέρον του γύρω από το σοσιαλισμό και τον μαρξισμό, καταβολές που του δημιούργησαν μία σαφή κοινωνική ευαισθησία. Η πολιτική του δραστηριότητα όμως τερματίστηκε με τη σύλληψη του από το καθεστώς Μεταξά, γεγονός που τον υποχρέωσε να αναχωρήσει για τις ΗΠΑ για να συνεχίσει τις σπουδές του όπου παραμέρισε το ιδεολογικό του υπόβαθρο. Αργότερα όμως, πολλαπλά ερεθίσματα τον οδήγησαν στην επιστροφή του στην Ελλάδα, με σαφή στόχο την πολιτική του δραστηριοποίηση. Η συμμετοχή του στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, η αντιδικτατορική του δράση με το ΠΑΚ και τέλος η ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος ξεχωρίζουν στην πολύπλευρη πολιτική του καριέρα. Η χρονική συγκυρία της εποχής καλλιέργησε πρόσφορο έδαφος για την πολιτική σταδιοδρομία ενός μορφωμένου και κοινωνικά ευαισθητοποιημένου νέου και άφθαρτου πολιτικού προσώπου. Το αντιχουντικό αίσθημα που διακατείχε τον ελληνικό λαό τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον του Ανδρέα για την ελληνική κοινωνία και το φιλολαϊκό του αίσθημα, το οποίο επανήλθε με την επιστροφή του, συσπείρωσε μεγάλο πλήθος κόσμου της αριστεράς δίνοντας του τη δυνατότητα να διαμορφώσει συμμαχίες σε κοινωνικό επίπεδο και να προχωρήσει αργότερα σε μεγάλες αξιομνημόνευτες μεταρρυθμίσεις κοινωνικού χαρακτήρα.

Παράλληλα, αξιομνημόνευτο και αξιοπρόσεκτο είναι το ιδιαίτερα υψηλό μορφωτικό επίπεδο που διέθετε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η φοίτησή του στο Κολλέγιο Αθηνών, οι σπουδές του στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και οι σπουδές του στα Οικονομικά και τη Φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ συνθέτουν ένα μεγάλο εύρος εμπειρίας και γνώσεων. Αργότερα εργάστηκε διαδοχικά ως καθηγητής στα πανεπιστήμια της Μινεσότα, του Μπέρκλεϊ, της Στοκχόλμης και του Γιορκ, μία ακαδημαϊκή καριέρα που τον τοποθέτησε ανάμεσα στους κορυφαίους οικονομολόγους της εποχής, μία εποχή που συνδέεται με έναν καθαρά φιλελεύθερο και καπιταλιστικό χαρακτήρα. Ο άλλοτε κοινωνικά ευαίσθητος και σοσιαλιστής Ανδρέας Παπανδρέου αποτελούσε, πλέον, την πηγή του φιλελευθερισμού. Η ακαδημαϊκή του πορεία και η εμπλοκή του στα δρώμενα της παγκόσμιας οικονομίας του έδωσαν τη δυνατότητα να αναπτύξει επαφές με σημαντικούς οικονομικούς παράγοντες παγκόσμιου βεληνεκούς, τις οποίες και εκμεταλλεύτηκε μετέπειτα ως πρωθυπουργός, ενώ παράλληλα του έδωσαν την ικανότητα να διαμορφώσει σταδιακά ένα σχέδιο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας ώστε να καταφέρει να διογκωθεί και να αποκτήσει ένα μικρό έστω ρόλο στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία. Η πολυεπίπεδη μόρφωση και οι πολύπλευρες εμπειρίες που έλαβε ο Παπανδρέου έρχεται, δυστυχώς, σε αντίθεση με το αντίστοιχο μορφωτικό επίπεδο το οποίο δεν διαθέτει πλήθος μελών του ελληνικού κοινοβουλίου καθώς και της ελληνικής κυβέρνησης τη σημερινή εποχή.

Αργότερα, όταν δραστηριοποιήθηκε πολιτικά και ανέλαβε θέσεις ευθύνης, με αποκορύφωμα την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας, κατάφερε να συγκεράσει τα κοινωνικά του χαρακτηριστικά και τις οικονομικές του γνώσεις και εμπειρίες, διαμορφώνοντας ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης με σαφή σοσιαλιστκό προασανατολισμό, ένα πρώιμο στάδιο της Σοσιαλδημοκρατίας. Με κύριο σύνθημα την «Αλλαγή», κατέβαλλε πολλές προσπάθειες για να επιτύχει αρχικά την εθνική συμφιλίωση, η οποία αποτελούσε βασική προϋπόθεση για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις κοινωνικού χαρακτήρα που ακολούθησαν. Η δημιουργία ενός κράτους Πρόνοιας, οι σημαντικές τομές στον τομέα της Παιδείας και η καθοριστική συμβολή του στη θεσμοθέτηση της ισότητας των δύο φύλων οδηγούν την Ελλάδα σε μία νέα εποχή κοινωνικής ανέλιξης. Στο κομμάτι της οικονομικής πολιτικής και με γνώμονα την επιτακτική ανάγκη για ανάπτυξη, έθεσε το κράτος ως κύριο πυλώνα της οικονομίας, δεδομένης της απροθυμίας διεθνών επενδυτών να χρηματοδοτήσουν την πληγωμένη ελληνική οικονομία και κοινωνία. Για το λόγο αυτό προχώρησε σε πλήθος κρατικοποιήσεων και σε πλήθος προσλήψεων, ώστε να ενδυναμωθεί ο κρατικός μηχανισμός και να είναι ικανός να υποστηρίξει μεγάλο κομμάτι της παραγωγικής διαδικασίας αλλά και των υπηρεσιών προς την ελληνική κοινωνία.

Πώς, όμως, κατάφερε να υποστηρίξει την διόγκωση του κράτους;

Είναι γεγονός πως από την αρχή της Μεταπολίτευσης η δυσμενής κατάσταση της ελληνικής οικονομίας δεν μπορούσε να επιτρέψει μία αλματώδη ανάπτυξη, όταν μάλιστα δεν υπήρχε η απαραίτητη κοινωνική συνοχή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, λοιπόν, αξιοποίησε την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τις αξιόλογες προσπάθειες του για την τόνωση της ελληνικής οικονομίας, υποστηρίζοντας την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και τελικά εδραιώνοντας τη θέση της στην ΕΟΚ. Μέσα από την αξιοπρόσεκτη διαπραγματευτική του ικανότητα, ο Παπανδρέου, πέτυχε σε ευρωπαϊκό επίπεδο τεράστια εισροή κονδυλίων στην ελληνική οικονομία τα οποία και αξιοποίησε διοχετεύοντάς τα τόσο στη ενδυνάμωση του κράτους όσο και σε τόνωση της παραγωγικής διαδικασίας. Με την ίδια αξιοπρόσεκτη διαπραγματευτική ικανότητα επανακαθόρισε το ρόλο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Σε γενικότερο διεθνές επίπεδο, ο Παπανδρέου βελτίωσε τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας με άλλα κράτη χρησιμοποιώντας τις άριστες σχέσεις και τη διπλωματική ικανότητά του με πλήθος ξένων ηγετών.

Χαρακτηριστική για τις διαπραγματευτικές του δεξιότητες μάλιστα, ήταν μια ρήση της Μάργκαρετ Θάτσερ, η συντηρητική πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας που ήταν πολέμιος του κράτους πρόνοιας και των παροχών στις χώρες του Νότου και συγκρούστηκε πολλές φορές με τον Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία μιλώντας για τον Παπανδρέου δήλωσε ότι:

«Δεν τον συμπάθησα, αλλά ποτέ δεν έφυγε από διάσκεψη κορυφής της ΕΟΚ, χωρίς να πάρει κάτι για τη χώρα του».

Παρόλα τα επιτεύγματά του όμως, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Παπανδρέου σημειώθηκαν ορισμένες βαρύνουσας σημασίας αστοχίες όπου τα αποτελέσματά τους εμφανίζονται και αναδεικνύονται στη σημερινή εποχή λόγω της απουσίας οικονομικής άνεσης, που κάποτε σκέπαζε τα μελανά σημεία της πολιτικής σκηνής. Καταρχάς, η ελληνική δημόσια διοίκηση δεν προσαρμόστηκε ποτέ σε ικανοποιητικό επίπεδο στα νέα δεδομένα των αυστηρών κοινοτικών κανόνων διαχείρισης και ελέγχου των δημοσίων δαπανών κάτι που οδήγησε σε αύξηση του δημοσίου χρέους και στην απώλεια μίας μεγάλης ευκαιρίας για την περαιτέρω άνθιση της ελληνικής οικονομίας. Υπήρχε σημαντική έλλειψη ελέγχου όσον αφορά τη διοχέτευση χρήματος στην ελληνική οικονομία καθώς δεν είχαν προηγουμένως δημιουργηθεί οι κατάλληλες δημοσιονομικές αλλά και κοινωνικές υποδομές ώστε να υπάρξει πιο ώριμη διαχείριση των χρημάτων αυτών. Ταυτόχρονα, η ραγδαία αύξηση των προσλήψεων στο δημόσιο πραγματοποιήθηκε χωρίς καμία διαδικασία αξιολόγησης, γεγονός που οδήγησε μοιραία στο να αποκτήσουν οι προσλήψεις αυτές ωφελιμιστικά και συνεπώς κομματικά χαρακτηριστικά, ένα φαινόμενο βαθιά ριζωμένο στις συνειδήσεις της κοινωνίας από προγενέστερες εποχές. Δυστυχώς, η συγκεκριμένη παθογένεια έχει διαιωνιστεί έως και σήμερα και υιοθετείται από το σύνολο των κυβερνήσεων που ακολούθησαν, τόσο της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, διατηρώντας χαρακτηριστικά αναξιοκρατίας και πελατειακού κράτους. Το φαινόμενο αυτό προσπάθησε να περιορίσει η ίδρυση του ΑΣΕΠ το 1994, ενός αξιολογητικού μηχανισμού των προσλήψεων, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να το εξαλείψει.

Σε γενικότερα πλαίσιο, η κοινωνική πολιτική, όσο και η οικονομική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου είχε ένα αριστοτεχνικό σχεδιασμό με στόχο να βγάλει την ελληνική κοινωνία από τα συνεχόμενα αδιέξοδα που συναντούσε και παράλληλα να οδηγήσει τη χώρα μας στην ένωση με το δυτικό κόσμο. Ένα κόσμο που έδωσε πολλά στην ανάπτυξη του τόπου και στην βελτίωση του βιωτικού επιπέδου των Ελλήνων μέσα από την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παράλληλα, η κοινωνική ευημερία που ακολούθησε τις κυβερνήσεις Παπανδρέου δημιούργησε ένα μέλλον γεμάτο ευκαιρίες. Ένα μέλλον που έδωσε τη δυνατότητα στις νέες γενιές να σπουδάσουν, να μορφωθούν και να ζήσουν τον κόσμο, προσκομίζοντας εμπειρίες και γνώσεις ικανές να μας οδηγήσουν όλους, τόσο ως κοινωνία, όσο και ως πολιτικό σύστημα, σε μία νέα εποχή ανάπτυξης και ευημερίας. Είναι δεδομένο πως έγιναν λάθη, κυρίως σε επίπεδο οικονομίας, όπως όλοι οι άνθρωποι κάνουν. Αλλά τα λάθη και οι παθογένειες είναι για να εντοπίζονται και να αντιμετωπίζονται με γνώμονα το συμφέρον της κοινωνίας, ώστε να διορθωθούν και να εξαλειφθούν ολοκληρωτικά. Από την άλλη όμως είναι ανάγκη να αναγνωρίζουμε τα κομμάτια εκείνα της ιστορίας που προσέφεραν στην ελληνική κοινωνία και ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ένα από αυτά. Κατάφερε να ενώσει την ελληνική κοινωνία σε περιόδους διχασμού που ακολούθησαν τον εμφύλιο και το χουντικό καθεστός. Κατέφερε να προσφέρει για πρώτη φορά τα υψίστης σημασίας κοινωνικά αγαθά της Υγείας και της Παιδείας απλόχερα στον απλό λαό. Κατάφερε να εντάξει τη χώρα μας στο δυτικό κόσμο και να την αντιμετωπίζουν μάλιστα ως ισότιμο συνομιλητή. Κατάφερε να κάνει πράξη την ιδέα της ισότητας και να εξαλείψει φαινόμενα κοινωνικού και πολιτικού ρατσισμού.Ο Ανδρέας ήταν ένας πολιτικός ηγέτης, που παρά τα λάθη του, πρόσφερε στην Ελλάδα τα μέγιστα και τέτοιοι ηγέτες λείπουν από το σημερινό πολιτικό κόσμο.

Είμαστε υποχρεωμένοι όλοι, τόσο όσοι συμμετέχουν στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς που ο Ανδρέας Παπανδρέου πρώτος δημιούργησε, όσο και ολόκληρη η κοινωνία να αντιληφθούμε την προσφορά του στο συγκεκριμένο πολιτικό χώρο αλλά και στη χώρα ολόκληρη. Ενός ανθρωπου που σημάδεψε την ιστορία της χώρας μας και του λαού της. Γιατί μέσα από την ιστορία μας σαν Έλληνες πολιτικά δραστήριοι ή μη θα κρατήσουμε τα καλά και θα αλλάξουμε τα άσχημα της. Γιατί έτσι μία κοινωνία προοδεύει, έτσι μία χώρα εξελίσσεται! Με όπλα την Παιδεία, τη μόρφωση, την ιστορία και την κοινωνική μας συνοχή μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο! Και ως κοινωνία αλλά και ως έθνος!

«Ας διαφυλάξουμε ως «κόρην οφθαλμού» την ενότητα...»

Ανδρέας Παπανδρέου

ΠΑΣΠ ΕΜΠ

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων είναι η σημερινή, 20η Ιουνίου, μία μέρα που αναδεικνύει ένα ιδιαιτέρως σημαντικό ζήτημα, που απασχολεί διαχρονικά τον κόσμο μας και επηρεάζει καθοριστικά τη γεωπολιτική μορφή του πλανήτη, καθώς και την κοινωνική του σύσταση.

Οι διακρατικοί, αλλά και εμφύλιοι πόλεμοι, καθώς και άλλα ζητήματα που καθιστούν την επιβίωση των ανθρώπων σε μία χώρα ή μία περιοχή ιδιαίτερα δύσκολη, τους εξωθούν να αποχωριστούν την πατρίδα τους και να προσφύγουν σε κάποια άλλη χώρα ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν και να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Οι άνθρωποι αυτοί δεν επιλέγουν να φύγουν από τον τόπο τους, αλλά αντίθετα αναγκάζονται βάσει των συνθηκών. Είναι χρέος όλων μας, τόσο ατομικά, όσο και ως κοινωνία, που ζούμε υπό ορθότερες συνθήκες σε σχέση με αυτούς τους ανθρώπους να επιδεικνύουμε την αλληλεγγύη, να τους αγκαλιάζουμε και να τους δεχόμαστε στην κοινωνία μας.

Γιατί κάθε λαός έχει ζήσει την προσφυγιά και κάθε λαός μπορεί να τη ζήσει στο μέλλον...

Οι πρόσφυγες δεν έχουν επιλογή...

ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ!

ΠΑΣΠ ΕΜΠ

Όχι στο μίσος!

Η άγονη αντιπαράθεση και το μίσος που καλλιέργησε στην ελληνική κοινωνία το Δημοψήφισμα πριν περίπου ένα χρόνο αποτυπώνει τον κοινωνικό αναβρασμό στην πατρίδα μας όλα τα τελευταία χρόνια. Οι κοινωνικές ισορροπίες έχουν κατακερματιστεί μπροστά σε μία αδιέξοδη φαινομενικά κρίση και οι κοινωνικές αντιδράσεις πληθαίνουν. Σε μία χώρα όπως η Μεγάλη Βρετανία, με βιωτικό επίπεδο ανώτερο της Ελλάδας, οι κοινωνικές ανισότητες δεν αποτυπώνονται σε καθημερινές εκρήξεις και το μίσος δεν εξωτερικεύεται, παρά μόνο μέσα από τέτοιες ακραίες εκφράσεις...

Και αυτό, δυστυχώς, είναι το χείριστο που επιφέρει η κρίση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μία κρίση που όσο και αν επηρεάζεται πολύπλευρα από πληθώρα γεωπολιτκών αναταραχών και συμφερόντων, η βασική της πληγή βρίσκεται εντός της Ένωσης. Ευρωσκεπτικιστικές οργανώσεις και πολιτικά κόμματα καλλιεργούν μια ιδεολογία αμφιβολίας και αντίθεσης προς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, βασιζόμενοι στο μίσος και τη μισαλλοδοξία, τόσο απέναντι στους λαούς εκτός αυτής, όσο και σε αυτους εντός.

Ακόμα και η Jo Cox, όμως, πάλευε μέχρι τελευταία στιγμή για το όραμα που ονομάζεται Ενωμένη Ευρώπη, υποστηρίζοντας ένθερμα την παραμονή της χώρας της στην Ευρώπη. Όχι επειδή ζύγισε τους οικονομικούς όρους της παραμονής και της εξόδου και βρήκε συμφέρουσα την πρώτη επιλογή. Αλλά επειδή πίστευε πως μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούσαν να επιλυθούν προβλήματα πολύ μεγαλύτερα από όσα μπορεί μόνη της η Βρετανία και η κάθε Βρετανία να επιλύσει. Πάντα με γνώμονα την ανθρώπινη ζωή και τα ανθρώπινα δικαιώματα, πάντα με γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη και την ειρήνη, έδωσε μάχες μέσα και έξω από το κοινοβούλιο υπέρ της ισότητας και της αλληλεγγύης με αποκορύφωμα την συνολική δράση της στο ζήτημα του πολέμου στη Συρία και των προσφύγων. Τέτοιους ανθρώπους θέλουμε να εκφράζουν τους λαούς της Ευρώπης, τέτοιους ανθρώπους θέλουμε να εκφράζουν τον πολιτικό κόσμο, τέτοιους ανθρώπους θέλουμε να εκφράζουν τη Δημοκρατίας μας!

Και από σήμερα η Δημοκρατία μας είναι φτωχότερη...

Τέτοιες ακραίες μορφές έκφρασης, λοιπόν, τέτοια εγκλήματα, δεν θα πρέπει να φοβίζουν τους λαούς αλλά να τους εξοργίζουν απέναντι σε όσους καλλιεργούν το μίσος, σε όποιο πολιτικό χώρο κι αν ανήκουν.

Γιατί η Δημοκρατία δεν εκβιάζεται!

Η Δημοκρατία είναι προνόμιο που πρέπει να διαφυλάξουμε!

Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντικής Αιμοδοσίας

Σήμερα Τρίτη 14 Ιουνίου 2016 είναι η Παγκόσμια ημέρα εθελοντικής αιμοδοδοσίας, μία μέρα που μας υπενθυμίζει πως ακόμα και με μία μικρή ενέργεια μπορούν να σωθούν ζωές!

Η μετάγγιση αίματος συμβάλλει καταλυτικά στη βελτίωση της ποιότητας και του προσδόκιμου ζωής ανθρώπων  που πάσχουν από επικίνδυνες για τη ζωή ασθένειες ή αποτελούν θύματα ατυχημάτων. Σήμερα μόλις 62 χώρες καλύπτουν τα αποθέματά τους από την εθελοντική αιμοδοσία, ενώ σε πολλές άλλες στηρίζονται στην αμειβόμενη αιμοδοσία ή στην προσφορά συγγενών.

Η 14^η Ιουνίου είναι μία ημέρα που καταδεικνύει τη σημασία της εθελοντικής αιμοδοσίας, ενώ ταυτόχρονα ευαισθητοποιεί πλήθος ανθρώπων να την υϊοθετήσουν. Αξίζει να σημειωθεί πως στη χώρα μας αν ένας στους δέκα του συνολικού πληθυσμού έδινε αίμα μία φορά το χρόνο τα αποθέματα θα επαρκούσαν για την κάλυψη του συνόλου των αναγκών.

Με αφορμή τη μέρα αυτή, ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ καλούμε όλους να συμβάλλουν σε αυτή τη διαδικασία, δίνοντας αίμα στα πλησιέστερα νοσοκομεία.

ΠΑΣΠ ΕΜΠ

72 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου

Σαν σήμερα, συμπληρώνονται 72 χρόνια από την τέλεση ενός από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα πολέμου που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, με θύτες τα γερμανικά στρατεύματα του Γ΄Ράιχ και θύματα τους κατοίκους του Διστόμου Βοιωτίας.

Οι θηριωδίες στις οποίες προέβησαν οι ναζί, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν ως μεμονωμένο περιστατικό αν αναλογιστεί κανείς πως το 1944 τα στρατεύματα του Χίτλερ δέχονται απανωτές ήττες σε όλη την Ευρώπη. Πιο συγκεκριμένα, οι Γερμανοί προσπαθούν να συγκροτήσουν την άμυνα τους στο πεδίο της Νορμανδίας, με αποτέλεσμα οι μονάδες στην Ελλάδα να πρέπει να μετατεθούν. Η παρουσία ωστόσο του αντάρτικου τις καθηλώνει, καθώς η περιοχή της Βοιωτίας δεν δημιούργησε τάγματα ασφαλείας αλλά αντιθέτως στήριζε τον ΕΛΑΣ. Παράλληλα στις άλλες κατεχόμενες χώρες, 14 μέρες πριν τη σφαγή στο Δίστομο, στρατεύματα των SS εκτέλεσαν 834 σέρβους ως υποστηρικτές του γιουγκοσλάβικου παρτιζάνικου κινήματος. Δυο ημέρες πριν τη σφαγή στο Δίστομο 135 Καναδοί στρατιώτες αιχμάλωτοι εκτελούνται και γερμανικά πάντσερ πέρασαν πάνω από τα πτώματα τους, ενώ την επόμενη ημέρα στη πόλη Tulle κρεμάστηκαν 99 άτομα. Την ίδια ημέρα με τη σφαγή στο Δίστομο στο Οραντούρ Συρ Γκλάν στη Γαλλία, οι Γερμανικές δυνάμεις σκότωσαν 648 αμάχους (247 γυναίκες 205 παιδιά). Όλα αυτά δείχνουν ότι υπήρχε μια ευρεία στρατηγική αντιμετώπισης της υποστήριξης των αντάρτικων στρατευμάτων με αντίποινα στον άμαχο πληθυσμό.

Στις 10 Ιουνίου του 1944 ο Fritz Laufenbach, λοχαγός των SS του 2ου λόχου του 1ου τάγματος του 7ου τεθωρακισμένου συντάγματος της αστυνομίας SS, έλαβε διαταγή να μετακινήσει τον λόχο του από την Λειβαδιά προς το Δίστομο, το Στείρι και το Κυριάκι με σκοπό τον εντοπισμό ανταρτών στην δυτική πλευρά του Ελικώνα. Σαν δόλωμα οι Γερμανοί είχαν 2 επιταγμένα Ελληνικά φορτηγά γεμάτα με άνδρες των SS μεταμφιεσμένους σε χωρικούς, που προπορεύονταν της κύριας φάλαγγας. Ταυτόχρονα ο 10ος και 11ος λόχος του 3ου τάγματος από την Άμφισσα κατευθυνόταν προς το Δίστομο για να συναντήσουν τον 2ο λόχο. Οι 3 λόχοι συναντήθηκαν χωρίς να έχουν εντοπίσει αντάρτες εκτός από 18 παιδιά που κρύβονταν σε γύρω στάνες. Έξι από τα παιδιά που προσπάθησαν να δραπετεύσουν εκτελέστηκαν. Οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και εκφοβίζοντας τους χωρικούς έμαθαν ότι υπήρχαν αντάρτες στο Στείρι. Ο 2ος λόχος κατευθύνθηκε προς τα εκεί και στην θέση Λιθαράκι, περιοχή του Στειρίου, έπεσε σε ενέδρα των ανταρτών του 11ου λόχου του 3ου τάγματος του 34ου συντάγματος του ΕΛΑΣ. Η μάχη του Στειρίου ήταν σκληρή και κράτησε περίπου μέχρι τις δύο το μεσημέρι αναγκάζοντας τους Γερμανούς σε οπισθοχώρηση. Αν και από το χωριό Δίστομο τα Γερμανικά στρατεύματα δεν δέχθηκαν κάποια πρόκληση (παρόλο που μεταπολεμικά το ισχυρίστηκαν οι Γερμανοί κατηγορούμενοι της σφαγής), για λόγους αντεκδίκησης ο 2ος λόχος του 8ου Συντάγματος της 4ης Αστυνομικής Τεθωρακισμένης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των SSάρχισε την σφαγή όσων κατοίκων έβρισκαν στο χωριό. Η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν ξεχώριζαν από το μακελειό ούτε τα γυναικόπαιδα ούτε τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, βρέφη εκτελέστηκαν και γυναίκες βιάστηκαν πριν θανατωθούν. Η σφαγή σταμάτησε μόνον όταν νύχτωσε και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Λειβαδιά, αφού πρώτα έκαψαν τα σπίτια του χωριού. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και κατά την επιστροφή των Γερμανών στην βάση τους, καθώς σκότωναν όποιον άμαχο έβρισκαν στον δρόμο τους. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η μαρτυρία του απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Eλβετού George Wehrly ο οποίος έφτασε στο Δίστομο μετά λίγες μέρες μιλάει για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή.

Ένας από τους επκεφαλής που θεωρήθηκε υπεύθυνος για την σφαγή στο Δίστομο Hans Zampel μετά το τέλος του πολέμου συνελήφθη στην Γαλλία και εκδόθηκε στην Ελλάδα. Στην πορεία ζητήθηκε η μεταφορά του στην Γερμανία για τις εκεί έρευνες όπου και παρέμεινε. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες ζει ως σήμερα ελεύθερος. Ο λοχαγός των SS Fritz Lautenbach είναι ο άνθρωπος που εκτέλεσε την εντολή και συνέταξε την σχετική ψευδή αναφορά. Η αναφορά του Lautenbach αμφισβητήθηκε άμεσα από τον επίσης αυτόπτη μάρτυρα της μυστικής αστυνομίας, Georg Koch, o οποίος συνόδευε την αποστολή. Στις 24 Ιουνίου 1944, οι Γερμανοί επανήλθαν και έκαψαν τα σπίτια στο Στείρι, χωρίς ανθρώπινες απώλειες αφού οι κάτοικοι του είχαν προλάβει να κρυφτούν σε γειτονικές δύσβατες περιοχές του χωριού. Μέλη του ίδιου συντάγματος ωστόσο, είχαν πραγματοποιήσει ένα μήνα μόλις πριν, την Σφαγή της Κλεισούρας με 273 αμάχους νεκρούς ανάμεσα τους παιδιά και βρέφη.

Το ειδεχθές έγκλημα που συντελέστηκε στο Δίστομο έχει σημαδέψει για πάντα όσους επέζησαν από εκείνη τη μέρα, αλλά και την ελληνική κονωνία γενικότερα. Όμως, κανείς δεν θα πρέπει να παραβλέψει το γεγονός πως μόλις μερικές δεκαετίες μετά το φρικτό αυτό συμβάν και με νωπές ακόμα τις μνήμες από τις θηριωδίες στις οποίες προέβησαν οι Ναζί σε όλη την επικράτεια, αρκετοί συμπολίτες μας στηρίζουν και ακόμη περισσότεροι ανέχονται σιωπηλά την πολιτική δραστηριοποίηση ανθρώπων-υμνητών του Χίτλερ.

Αυτό μαρτυρά την έλλειψη παιδείας που υπάρχει σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και το οποίοεπιτρέπει σε ακραία και φασιστικά στοιχεία να αναπτύσσουν μια ρητορική μίσους και να υιοθετούν μάλιστα πρακτικές που θυμίζουν παραστρατιωτικές οργανώσεις.

Από τη πλευρά μας, ως προοδευτικοί νέοι έχουμε χρέος να προστατεύουμε την μνήμη των θυμάτων του ναζισμού και να είμαστε σε επαγρύπνηση ώστε φαινόμενα όπως αυτό της Χρυσής Αυγής, που αποτελούν απειλή για τη Δημοκρατία, να σταματήσουν να δημιουργούν πληγές στην ήδη ταλαιπωρημένη ελληνική κοινωνία. Επιπλέον θα πρέπει να συνεχιστεί ο αγώνας που χρόνια τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη και αφορά τις αποζημιώσεις που οφείλονται στις οικογένειες των ανθρώπων που σφαγιάστηκαν στο Δίστομο, για να αποδοθεί, έστω και τόσα χρόνια μετά, δικαιοσύνη.

Πρακτική Άσκηση... Ώρα Μηδέν

Τα δεδομένα

Η απόφαση που πάρθηκε και φέτος σχετικά με την πρακτική άσκηση για τη Σχολή μας από τη Συνέλευσή της  όριζε τη μηνιαία αποζημίωση περίπου στα 640 ευρώ. Ωστόσο, ο Πρύτανης κ. Γκόλιας με δική του απόφαση όρισε ενιαία αποζημίωση για όλο το ΕΜΠ στα 400 ευρώ το μήνα, αδιαφορώντας για τις ιδιαιτερότητες που έχει η πρακτική άσκηση σε κάθε Σχολή.

Ύστερα από πιέσεις τόσο της ΠΑΣΠ ΗΜΜΥ όσο και του ΦΣ μας, σε συνεργασία με τον Κοσμήτορα αποστείλαμε αίτημα προς τον Πρύτανη να εξαιρέσει τους ΗΜΜΥ από αυτή την Πολυτεχνειακή απόφαση, λόγω των δικαιολόγημενων ιδιαιτερότητων που έχει το θεσμικό πλαίσιο της πρακτικής στη Σχολή μας. Τελικά, ο Πρύτανης συμφώνησε και αυτός να εξαιρεθούμε από την απόφαση του και να αμοιβόνται οι πρακτικάριοι μας με την καθορισμένη μηνιαία απόζημιωση που ισχύει από την αρχή της.

Μέχρι εδώ όλα καλά... ωστόσο, όταν ο κ. Πρύτανης απέστειλε το αίτημα της Σχολής μας για εξαίρεση από την απόφαση δέχθηκε την άρνηση από τα Υπουργεία της Συγκυβέρνησης Σύριζα Ανέλ, μερικά εκ των οποίων πρέπει να υπογράψουν την απόφαση αυτή προκειμένου να εφαρμοστεί.

Αποτέλεσμα αυτού είναι, το ζήτημα να έχει κολλήσει, οι φοιτητές της Σχολής μας ναι βλέπουν το υπόλοιπο ΕΜΠ να ξεκινά πρακτική άσκηση και αυτοί να μένουν άπραγοι και γενικότερα να χάνεται πολύτιμος χρόνος.

Από εδώ και πέρα

Για εμάς είναι ουσιώδες να εξαντληθούν τα περιθώρια που έχουμε ως Σχολή και Φοιτητικός Σύλλογος προκειμένου να διασφαλίσουμε έστω και την ύστατη στιγμή την αποζημίωση στο ύψος των 640 ευρώ. Για το λόγο αυτό, καλούμε όλους τους φοιτητές της Σχολής μας να συμμετέχουν στην παράσταση διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Παιδείας την Πέμπτη 2/3 έτσι ώστε να προσπαθήσουμε, έστω και την ύστατη στιγμή να πετύχουμε μια καλύτερη αμοιβή, η οποία τόσα χρόνια δινόταν. 

Ωστόσο, κύριοι σφίγγουν τα γάλατα...

Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών, βλέποντας την πορεία της κυβέρνησης τον τελευταίο 1 χρόνο είμαστε απαισιόδοξοι σχετικά με την έκβαση των πραγμάτων. Άμεσα λοιπόν, στην επόμενη Γενική Συνέλευση Τμήματος θα πρέπει να αποφασιστεί το θεσμικό πλαίσιο της πρακτικής άσκησης για φέτος.

Από τη μεριά μας εμείς, αναγνορίζοντας τη σημασία του θεσμού αυτού, και την αξία που έχει για όλους τους συναδέλφους μας, δηλώνουμε πως δε θα σταθούμε εμπόδιο και θα διασφαλίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις την πραγματοποίησή της και φέτος. Τονίζουμε, ότι όποια δύναμη έχει τη διάθεση να ρίξει μπουρλότο στην όλη διαδικασία και να μην επιτρέψει την πραγματοποίηση της θα μας βρει απέναντι της, μαζί με όλους εκείνους τους φοιτητές που επιθυμούν να έχουν το δικαίωμα στην πρακτική άσκηση.

Για να θυμούνται οι παλιοί, και να μαθαίνουν οι νεότεροι, η πρακτική άσκηση στη Σχολή μας είναι προιον αποκλειστικά και μόνο των δικών μας προσπαθειών, καθώς εμείς το 2012 καταθέσαμε επίσημη πρόταση στη Συνέλευση της Σχολής, εμείς πιέσαμε τους καθηγητές για να την ψηφίσουν και εμείς υπερβήκαμε όλα τα εμπόδια που βάζαν οι συνάδελφοι των ΑΝΑΦΗ, οι οποίοι δε θέλαν η Σχολή μας να έχει πρακτική άσκηση... Ναι, όσο απίθανο και να μοιάζει, όσο οπισθοδρομικό και να φαίνεται, μέχρι το 2012 η Σχολή μας δεν προσέφερε πρακτική άσκηση στους φοιτητές της, την ώρα που όχι μόνο στο υπόλοιπο ΕΜΠ αλλά στις περισσότερες σχολές αυτή ήταν δεδομένη.