Περί Ευρωπαϊκής Ένωσης…

Η πολύπλευρη κρίση την οποία βιώνουμε σήμερα έχει πλήξει βασικούς χώρους της δημόσιας σφαίρας και ήρθε να διαλύσει και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις για τις δομές εξουσίας και το σημερινό παγκόσμιο θεσμικό οικοδόμημα. Άλλο ένα εγχείρημα που έχει συμπαρασύρει στο διάβα του αυτός ο ολετήρας είναι η Ε.Ε. Έχει ανοίξει στην Ευρώπη και στους κόλπους της Αριστεράς, από τα πλέον επίσημα χείλη όπως είναι αυτά της κας Μέρκελ και του υπουργού οικονομίας της Γερμανίας κου Φίλιπ Ρέσλερ, το ζήτημα της παραμονής ή όχι της Ελλάδας στο ενιαίο νόμισμα και ποιές θα είναι οι συνακόλουθες για την Ελλάδα και την Ε.Ε. συνέπειες. Αναμφισβήτητα, πάγια θέση μιας δημοκρατικής παράταξης όπως η δική μας που δομήθηκε στις αρχές της Ευρωπαϊκής προοπτικής και του Ευρωπαϊκού οράματος, αποτελεί η αδήριτη ανάγκηπαραμονής της χώρας μας εντός της ευρωζώνης, εξαντλώντας κάθε περιθώριο πίεσης και άσκησης των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, σε αντίθεση με όσους θεωρούν ότι προαπαιτούμενο άσκησης αυτών είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη (και την Ε.Ε.). Σε περίπτωση που επαληθευτεί, όμως, ένα τέτοιο σενάριο γεννιούνται κάποια εύλογα ερωτήματα.


1.    Έξοδος από το ευρώ. Και μετά, τι;

Αρχικά, ποιος θα επωφεληθεί από την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη; Αυτοί θα είναι μάλλον οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι θα δουν τις οφειλές τους προς τους εργαζομένους των εταιρειών τους (το λεγόμενο “μισθολογικό κόστος”), λόγω της αναμενόμενης υποτίμησης της αξίας της εργασίας, να μειώνονται ακόμα και στο 1/3 . Το πρόβλημα δεν σταματάει εκεί όμως, μιας και σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο (ειδικά εάν είναι αποτέλεσμα μίας ελληνικής χρεοκοπίας -συντεταγμένης ή άτακτης ) η αξία του εγχώριου πλούτου θα υποτιμηθεί ραγδαία. Έτσι, μάλλον δίνεται η ευκαιρία στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο να αγοράσει και να εκμεταλλευτεί την ελληνική περιουσία αντί πινακίου φακής, παρά η δυνατότητα ανάδειξης μιας απεξαρτημένης από συμφέροντα, πατριωτικής κυβέρνησης. Ή για να τεθεί το ζήτημα αλλιώς, πόσο απεξαρτημένη θα είναι μία κυβέρνηση από κέντρα διαφθοράς, όταν αυτά θα ελέγχουν βασικούς τομείς του κράτους και της οικονομίας;

Το δεύτερο ερώτημα είναι, ποιός θα κληθεί να διαχειριστεί την επόμενη μέρα από την έξοδό μας από το ευρώ. Αυτό φαίνεται να είναι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, αφού ακόμα δεν φαίνονται να αναδεικνύονται νέες φιγούρες ή νέοι σχηματισμοί οι οποίοι να έχουν την προοπτική της ανάληψης της εξουσίας στο εγγύς μέλλον. Δηλαδή, θα κληθούν οι ίδιοι οι οποίοι μας έφεραν σε αυτήν τη δεινή θέση και μάλιστα εμμένουν στην ίδια λανθασμένη κατεύθυνση να διαχειριστούν την πιο κρίσιμη περίοδο στην ελληνική ιστορία, από την μεταπολίτευση και μετά.

Τρίτον, εύλογοι προβληματισμοί ανακύπτουν, αν σκεφτεί κανείς πώς γίνεται όσοι προτάσσουν την κυριαρχία των ανθρώπινων αναγκών έναντι των αναγκών των καρτέλ, την κυριαρχία της πολιτικής έναντι των αγορών και πιο συγκεκριμένα την προτεραιότητα της δημοσιονομικής διεύρυνσης έναντι της νομισματικής σταθερότητας, να υποστηρίζουν πως μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημά μας με ένα “νομισματικό τρικ”. Ωσάν να μην υπάρχουν βασικά προβλήματα στην ελληνική κοινωνία που πρέπει να λυθούν. Λες και με την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή θα δώσουμε λύση στην αποδιοργάνωση του παραγωγικού ιστού της χώρας, στις στρεβλώσεις της ελληνικής και παγκόσμιας αγοράς, στην γραφειοκρατία του ελληνικού δημοσίου και στην ασυμμετρία της διάρθρωσης αυτού. Αυτή η θέση φαντάζει μάλλον σαν ένα ευκαιριακό πυροτέχνημα, το οποίο προσπαθεί να φτιασιδώσει την αμηχανία συγκεκριμένων χώρων απέναντι στις προκλήσεις του σύγχρονου καπιταλισμού.

Τέταρτον, το ίδιο το ερώτημα όχι μόνον μπαίνει ακόμα και από τους πιο συντηρητικούς κύκλους της Γερμανίας και άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, αλλά μπαίνει και με τους όρους που εκείνοι επιθυμούν. Το ίδιο το γεγονός αυτό αποτελεί άλλη μία ήττα για τον προοδευτικό χώρο, μιας και αδυνατεί να διαμορφώσει αυτός τη φυσιογνωμία και το περεχόμενο των διλλημμάτων. Αυτά, για άλλη μια φορά, εκφράζουν εθνικούς ανταγωνισμούς και στην περίπτωσή μας αποτελεί το αποκρυστάλλωμα των διεργασιών εντός της Ε. Ε., οι οποίες αντί να εστιάζουν στην καταπολέμηση της κρίσης με το μικρότερο δυνατό κόστος σε βασικές κρατικές παροχές (παιδεία, υγεία, κ.τ.λ.), δημοκρατικά δικαιώματα, ανθρώπινες ζωές, περιστρέφονται γύρω από την “τιμωρία” των ελλειμματικών χωρών η οποία θεμελιώνεται σε μία μάλλον συσκοτισμένη ηθικιστική αντίληψη της οικονομίας. Βλέπουμε ουσιαστικά την αποτύπωση των σχεδίων της γερμανικής ελίτ για την επιβολή της κυριαρχίας της στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, αντί να βλέπουμε σε αυτά την αγωνία για μία πιο λειτουργική και συνάμα πιο δίκαιη Ευρώπη. Την αγωνία, ιδανικά, για το κατά πόσον είναι εφικτή μια Ευρώπη η οποία θα κινείται με γνώμονα τις ανάγκες του ανθρώπου και θα εμφορείται από τα βασικά στοιχεία μιας δημοκρατικής, σοσιαλιστικής κοινωνίας.

2.       Ο διεθνής παράγοντας- Ο ρόλος της Ε. Ε.

Στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι σημαντικός παράγοντας για την έκβαση κάθε προσπάθειας ριζοσπαστικού μετασχηματισμού των θεσμών ενός κράτους, όπως κατέδειξαν ιστορικές φυσιογνωμίες της Αριστεράς (Λέων Τρότσκι, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Αντόνιο Γκράμσι, κ.α.) είναι η διεθνής συγκυρία και κατά πόσον οι διεθνής συσχετισμοί ήταν υπέρ, κατά ή ουδέτεροι απέναντί τους. Πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η έκβαση του εμφυλίου στην Ελλάδα (1946-1949), όταν η διεθνής πολιτική ελίτ τάχθηκε εμφατικά (προμοτάροντας, μάλιστα) του Εθνικού Στρατού  (σε αυτόν εντάσσονταν και στελέχη από τα βασιλικά κόμματα και τα τάγματα ασφαλείας) και εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Στη σημερινή συγκυρία η Ε. Ε. παραμένει ακόμα ένας χώρος παρέμβασης και διαμόρφωσης των εθνικών και διεθνών τάσεων. Σίγουρα οι αδυναμίες του θεσμικού οικοδομήματος της Ε.Ε. είναι πολλές, με βασικότερη την αδυναμία της απευθείας παρέμβασης των πολιτών και των κοινωνιών στα κέντρα λήψης αποφάσεων, μιας και οι λαϊκές απαιτήσεις περνάνε μέσα από τη στενωπό των εθνικών κυβερνήσεων. Αυτές στην καλύτερη περίπτωση μεταβιβάζουν είτε μόνον μέρος των αγωνιών των λαών τους στα υπερεθνικά κέντρα άσκησης εξουσίας, στην καλύτερη, είτε τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου τους, στην χειρότερη.  Επομένως,  δίπλα και παράλληλα στον εκδημοκρατισμό στο εσωτερικό των χωρών της Ε. Ε. πρέπει να υπάρξει και μια αντίστοιχη πρωτοβουλία για τους θεσμούς της Ε. Ε., με τη δημιουργία θεσμών παρέμβασης των κοινωνιών (όσο πιο αδιαμεσολάβητα και αυθεντικά γίνεται) και ελέγχου των υπερεθνικών κέντρων, έτσι ώστε να μπορούν οι λαοί της Ευρώπης να διαμορφώνουν τις εξελίξεις αποτελεσματικά και ουσιαστικά.

3.       Τα θεωρητικά σχήματα των δυνάμεων εντός της Ε. Ε. σε τέλμα

Παρόλα αυτά, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει την εμφανή αδυναμία των σημερινών ευρωπαϊκών θεσμών να αντιμετωπίσουν την κρίση. Όσον αφορά τους ηγέτες της Ε. Ε., είναι εμφανές πως εμμένουν μοιρολατρικά σε μία αδιέξοδη κατεύθυνση. Κάθε φορά που κάποιος από τους συντηρητικούς πρωθυπουργούς διατυπώνει δημόσια μία κρίση, εμφανίζεται με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο αυτό το οποίο ο Λουίς Αλτουσέρ ονόμαζε “ιδεολογική έγκλιση”. Δηλαδή, ο τρόπος με τον οποίο η άρχουσα τάξη μας “εγκαλεί”, ανάλογα με την συμβολική ταυτότητα που μας αποδίδεται. Έτσι, οι ευρωπαίοι ηγέτες έχοντας συνδέσει την υπέρβαση της ελληνικής και ευρωπαϊκής κρίσης με την επικράτηση των νεοφιλελεύθερων επιταγών της αγοράς, “εγκαλούνται” κάθε φορά που τολμούν ακόμα και να διατυπώσουν, πόσο μάλλον να πράξουν, κάτι το οποίο θα αμφισβητούσε τη συμβολική τους υπόσταση (δηλ. την τοποθέτησή τους, ιδεολογικά, στον “νεοφιλελευθερισμό“).

Αυτή όμως η αδυναμία, από την πλευρά των κυρίαρχων ελίτ, να προτείνουν μία κοινωνικά αποδεκτή διέξοδο από την κρίση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση άλλοθι για την απαξία στην οποία έχουν περιέλθει οι προοδευτικές δυνάμεις εντός της Ε. Ε., ως αποτέλεσμα της αδυναμίας τους να προτάξουν και εκείνοι με τη σειρά τους μία αξιόπιστη εναλλακτική. Από τη μία είχαμε την σταδιακή ιδεολογική μετατόπιση των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων σε νεοφιλελεύθερες ή στην καλύτερη μετριοπαθείς απόψεις. Η διεύρυνση της μεσαίας τάξης τη δεκαετία του '80, και άρα ο μετασχηματισμός της βάσης των κομμάτων, επέφερε και τη διαφοροποίηση όσον αφορά τα συμφέροντα τα οποία εκπροσωπούσαν. Οι Σοσιαλδημοκρατικοί σχηματισμοί, αντί να προσπαθήσουν να χαράξουν εκ νέου μία προοδευτική στρατηγική που να απαντά στα νέα προβλήματα, άρχισαν να παρεκκλίνουν από τις ιστορικές και αξιακές τους αναφορές και να αποδέχονται σταδιακά το κεφάλαιο ως δύναμη ευημερίας, “στρογγυλεύοντας”, σε θεωρητικό επίπεδο, την υπαρκτή, διαρκή ένταση μεταξύ του πόλου της εργασίας και του πόλου του κεφαλαίου. Ακόμα και οι προτεινόμενες από αυτόν τον χώρο λύσεις οι οποίες εγγράφονται σε ένα Κεϋνσιανό μοντέλο, αναμασούν προτάγματα και θεωρητικά σχήματα του παρελθόντος, χωρίς να απαντούν στο γιατί εξάντλησαν τη δυναμική τους κατά την εφαρμογή τους, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '70 (η αποτυχία-λανθασμένη εφαρμογή κατ' άλλους ήταν άλλωστε αυτή που έφερε το νεοφιλελευθερισμό στο προσκήνιο).

Από την άλλη, στην παραδοσιακή Αριστερά, το ενδιαφέρον των διεθνών συζητήσεων, ειδικά μετά την πτώση της Ε. Σ. Σ. Δ., μονοπώλησε το ζήτημα του σοσιαλισμού σε μία χώρα σε αντίθεση με την διεθνιστική προσέγγιση της ρήξης με το καπιταλιστικό σύστημα. Η Αριστερά, μέχρι πριν το ξέσπασμα της κρίσης, ασχολούνταν συστηματικά με μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μεν, αλλά θεωρητική και μόνον δε, συζήτηση η οποία εξαντλούνταν σε μία κριτική προσέγγιση του παρελθόντος. Το προβληματικό ήταν ότι μέσα από αυτές τις προσεγγίσεις δεν ξεπηδούσαν νέες στρατηγικές για το εργατικό κίνημα, αλλά διαιωνίζονταν απλώς παλαιότερες θεωρήσεις. Έτσι, οι αναζητήσεις για το ευρωπαϊκό εγχείρημα περιορίστηκαν σε συγκεκριμένους κύκλους, οι οποίο το έβαζαν μάλιστα σε δεύτερη μοίρα. Επόμενο ήταν οι όποιες προτάσεις προέκυπταν να είναι αποσπασματικές, πρωτόλειες και να μην μπορούν να βρουν έρισμα σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού.

Γίνεται αντιληπτό λοιπόν ότι υπάρχουν σημαντικοί λόγοι οι οποίοι δρουν ως τροχοπέδη στην εξεύρεση λύσης στο ευρωπαϊκό πρόβλημα. Ωστόσο, μέσα σε αυτήν την αντάρα κάθε αριστερός και κάθε δημοκράτης δεν μπορεί παρά να παλέψει για να κρατήσει ζωντανό το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Γιατί μια Προοδευτική Ευρώπη των Λαών δεν αποτελεί πλέον ρέμβη κάποιων περιθωριακών κύκλων, αλλά στρατηγική επιλογή για την επιβίωση της Ε. Ε. Ειδάλλως, το μονοπάτι της ίδιας αποτυχημένης στρατηγικής ενέχει όχι μόνον τον κίνδυνο της διάλυσης της Ε.Ε., αλλά και της αναζωπύρωση των εθνικών ανταγωνισμών (ψήγματα των οποίων εμφανίζονται ήδη), που τόσο στοίχισαν στον κόσμο και στην Ευρώπη και στιγμάτισαν τη δημοκρατική της παράδοση και κουλτούρα.

Η δημοκρατία στο μεγαλείο της...στο ΔΣ των Ηλεκτρολόγων!!!

Η Δημοκρατία στο… μεγαλείο της!!

     Στον 21ο αιώνα, σε εποχές που οι κοινωνικές ισορροπίες ακροβατούν στην κόψη του ξυραφιού, οι έννοιες της δημοκρατίας και των θεσμών τίθενται σε αμφισβήτηση πλέον ακόμα και μέσα στους ίδιους τους φοιτητικούς συλλόγους, χώρους στους οποίους εκκολάπτονται οι αυριανοί διαχειριστές του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Σε περιόδους που ο ρόλος της συνδιοίκησης στα Ιδρύματα κατασυκοφαντείται καθημερινά, ορισμένες δυνάμεις εντός του φοιτητικού συλλόγου φροντίζουν για τη διαρκή απαξίωσή του.

     Το Διοικητικό Συμβούλιο του φοιτητικού συλλόγου αποτελεί, παράλληλα με τη Γενική Συνέλευση, βασικό όργανο λήψης αποφάσεων. Αποφάσεων οι οποίες συνάγονται με δημοκρατικές διαδικασίες και με βάση τους συσχετισμούς που διαμορφώνουν στο όργανο οι ίδιοι οι φοιτητές μέσα από τις φοιτητικές εκλογές. Υπό φυσιολογικές, λοιπόν, συνθήκες όπως συμβαίνει και στο σύνολο των διαδικασιών που αυτοαποκαλούνται δημοκρατικές, μία απόφαση προκειμένου να θεωρείται έγκυρη απαιτεί τη συγκέντρωση της πλειοψηφίας των εδρών στο ΔΣ, δηλαδή τουλάχιστον 5 από τις 9 έδρες. Από τη στιγμή που μία απόφαση συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία εδρών, τότε αυτή αποκτά ισχύ και απομένει η τυπική διαδικασία της σφράγισής της με την επίσημη σφραγίδα του συλλόγου…

     Το πρόβλημα όμως αρχίζει όταν η σφραγίδα αυτή βρίσκεται στα χέρια κάποιου που δεν αντιλαμβάνεται τους δημοκρατικούς θεσμούς, με την έννοια της πλειοψηφικότητας, αλλά με την έννοια του «δίκαιου του ισχυρού».

     Όταν λοιπόν η παράταξή μας κατέθεσε προς συζήτηση στο ΔΣ του συλλόγου ψήφισμα με θέμα τη στήριξη της απεργίας των μηχανικών που είχαν κηρύξει τα σωματεία των εργαζομένων μηχανικών, η απόφαση αυτή συγκέντρωσε την πλειοψηφία των εδρών, με 5 υπογραφές εκπροσώπων του φοιτητικού συλλόγου…

Γιατί η απόφαση δεν σφραγίστηκε, ενώ ήταν έγκυρη???

     Η απάντηση είναι απλή… Γιατί αυτοί που έχουν τη σφραγίδα αποφάσισαν εκ των υστέρων να καταθέσουν προς ψήφιση αντιπαραθετικό πολιτικό πλαίσιο!! Συνάδελφοι από τα ΕΑΑΚ, το γεγονός ότι με τη βία αποκτήσατε την επίσημη σφραγίδα του φοιτητικού συλλόγου δεν σας δίνει το δικαίωμα να θεωρείτε έγκυρες μόνο τις αποφάσεις που στηρίζετε εσείς! Δεν σας δίνει το δικαίωμα να παρακάμπτετε τη βούληση των φοιτητών όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τις φοιτητικές εκλογές και αποτυπώνεται στους συσχετισμούς του ΔΣ. Δημοκρατία σημαίνει να σεβόμαστε την πλειοψηφία, όχι με παράτυπες μεθόδους να επιβάλλουμε τη δική μας θέση…

  Σαν συνέχεια των δημοκρατικών διαδικασιών που εξυψώνουν τους θεσμούς και τις αξίες της δημοκρατίας, της εκπροσώπησης και της συμμετοχής, μέσα στο σύλλογο, που οι ίδιοι υπερασπίζονται και υπεραμύνονται, μέλος των ΕΑΑΚ ΕΣΒΗΣΕ την 5η υπογραφή, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των εκπροσώπων μας, οι οποίοι μάλιστα αντιμετωπίστηκαν με φωνές και βωμολοχίες, για να αποσιωπηθεί η ενέργεια αυτή!

Συνάδελφοι,

ΔΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΤΣΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κλειστή η σχολή την Παρασκευή 10/2

Μετά από απόφαση του ΔΣ του φοιτητικού συλλόγου, η σχολή θα παραμείνει κλειστή την Παρασκευή 10/2, λόγω της 48ωρης απεργίας που προκήρυξαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Αλλαγές στο πρόγραμμα εξεταστικής χειμερινών εξαμήνων 2011-2012

Σας ενημερώνουμε ότι το τελικό πρόγραμμα της Εξεταστικής Φεβρουαρίου 2012 διαμορφώνεται ως εξής:

Δευτέρα 12/03/2012

Το μάθημα "Αυτόματος Έλεγχος και Ευστάθεια ΣΗΕ" του 9ου εξαμήνου θα εξεταστεί στις 17:00 στο Αμφ. 1 του Ν. Κτ. Ηλεκτρ.

Το μάθημα "Προχωρημένα Θέματα Βάσεων Δεδομένων" του 9ου εξαμήνου θα εξεταστεί στις 17:00 στο Αμφ. 4 του Ν. Κτ. Ηλεκτρ.

Τρίτη 13/03/2012

Το μάθημα "Ποιοτικός Έλεγχος Εξοπλισμού Βιομηχανικών Εγκαταστάσεων και Υλικών" του 9ου εξαμήνου θα εξεταστεί στις 17:00 στο Αμφ. 4 του Ν. Κτ. Ηλεκτρ.

Το μάθημα "Τεχνητή Νοημοσύνη" του 7ου εξαμήνου θα εξεταστεί στις 18:00 στα Αμφ. 1 και 5 του Ν. Κτ. Ηλεκτρ.

Τετάρτη 14/03/2012

Το μάθημα "Τηλεφωνία" του 9ου εξαμήνου θα εξεταστεί στις 12:30 στις αίθ. 006 και 007 του Ν. Κτ. Ηλεκτρ.

Το μάθημα "Διοίκηση Παραγωγής και Συστημάτων Υπηρεσιών" του 7ου εξαμήνου θα εξεταστεί στις 15:00 στα αμφ. 2 και 3 του Ν. Κτ. Ηλεκτρ.

Το μάθημα "Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας" του 9ου εξαμήνου θα εξεταστεί στις 18:00 στα Αμφ. 1, 3, 4, 5 και στις αίθ. 01, 002, 003, 004 του Ν. Κτ. Ηλεκτρ.

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να βρείτε το νέο πρόγραμμα:

Πρόγραμμα εξεταστικής - ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Κλειστή η σχολή την Τρίτη 7 Φεβρουαρίου

Σύμφωνα με απόφαση του ΔΣ του φοιτητικού συλλόγου, η σχολή θα παραμείνει κλειστή την Τρίτη 7 Φεβρουαρίου, λόγω της απεργίας που έχουν προκηρύξει ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για τη μέρα αυτή.

Συμβούλια διοίκησης

       Πάγια θέση της ΠΑΣΠ ΕΜΠ, σχετικά με τη διοικητική ηγεσία των ιδρυμάτων και το ρόλο που αυτή καλείται να διαδραματίσει, αποτελεί η ενίσχυση του αυτοδιοίκητου χαρακτήρα του ελληνικού Πανεπιστημίου. Στην κατεύθυνση αυτή, θεωρούμε καθοριστικής σημασίας τη συμμετοχή στα όργανα διοίκησης του συνόλου των ομάδων που δραστηριοποιούνται εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας, δηλαδή των μελών ΔΕΠ, των φοιτητών και του διοικητικού προσωπικού. Οι φοιτητές όντας το πολυπληθέστερο και πιο ζωντανό κομμάτι μέσα στο Πανεπιστήμιο, θα πρέπει να έχουν σαφώς ενισχυμένη συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων δεδομένου ότι αποτελούν το σύνολο που επηρεάζεται περισσότερο από αυτές.

       Δυστυχώς, το ισχύον διοικητικό σύστημα των Πανεπιστημίων έχει αποδείξει την αδυναμία του να εξασφαλίσει τη διαφάνεια στη διαχείριση των οικονομικών του Ιδρύματος, αφού δεν είναι σπάνια φαινόμενα κατάχρησης, από πλευράς μελών ΔΕΠ ή άλλων μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, χρηματικών ποσών που προορίζονται για ερευνητικά προγράμματα που οι ίδιοι έχουν αναλάβει. Τα φαινόμενα αυτά κατασπατάλησης και κακοδιαχείρισης των οικονομικών πόρων του Ιδρύματος οδηγούν στη δημιουργία ελλειμμάτων, που ουσιαστικά καταδεικνύουν την προβληματική λειτουργία ενός οργάνου που συγκέντρωνε στα χέρια του το σύνολο των αρμοδιοτήτων της διοίκησης, χωρίς καμία μορφή ελέγχου και αξιολόγησης του.

        Μείζονος σημασίας είναι, λοιπόν, για εμάς, η διάκριση των διοικητικών και των ακαδημαϊκών αρμοδιοτήτων του μοναδικού μέχρι σήμερα οργάνου διοίκησης, της Συγκλήτου, και ο καταμερισμός τους σε δύο διακριτά, ανεξάρτητα και πιο ευέλικτα όργανα: το Συμβούλιο Διοίκησης και τη Σύγκλητο. Με τον καταμερισμό αυτό καταργείται ο θεσμός του «υπεροργάνου» που ίσχυε με τη μέχρι πρότινος νομοθεσία, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην πάταξη φαινομένων αδιαφάνειας και διαπλοκής που συχνά παρατηρούνται, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω.

       Για το λόγο αυτό, όπως είχαμε καταθέσει και στην πρόταση μας για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, συμφωνούμε με την εισαγωγή του θεσμού του Συμβουλίου Διοίκησης, ενός οργάνου δηλαδή που θα αναλάβει το σύνολο των διοικητικών αρμοδιοτήτων των Ιδρυμάτων. Ωστόσο, η καθιέρωση ενός τέτοιου οργάνου, έπρεπε να γίνει σαφώς θέτοντας ασφαλιστικές δικλείδες σχετικά με τη διασφάλιση του αυτοδιοίκητου χαρακτήρα του ελληνικού Πανεπιστημίου, γεγονός που σχετίζεται με τον τρόπο επιλογής των εξωτερικών μελών, καθώς επίσης και σχετικά με την ενδυνάμωση της συμμετοχής των φοιτητών στο όργανο αυτό. Δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε, οι προθέσεις του Υπουργείου απείχαν πολύ από το προσδοκώμενο. Έκδηλη ήταν η προσπάθεια περιορισμού της συμμετοχής των φοιτητών στο συγκεκριμένο όργανο, με τη συρρίκνωση του αριθμού των εκπροσώπων των φοιτητών σε μόλις έναν. Ακόμα, ο αυξημένος αριθμός των εξωτερικών μελών σε σχέση με αυτόν που εμείς είχαμε θέσει ως κόκκινη γραμμή μας συνθέτουν ένα σκηνικό ενός οργάνου για τη διοίκηση των Ιδρυμάτων που μόνο τη δημοκρατικότητα και τη συμμετοχικότητα δεν ενισχύει, αλλά αντίθετα θέτει σοβαρότατους προβληματισμούς σχετικά με το ρόλο που θα διαδραματίσει το νέο αυτό όργανο. Συνεπώς, ως πολιτική δύναμη που παραμένει σταθερή στις ιδεολογικές της αρχές και αξίες δεν μπορούμε παρά να μην δεχτούμε την εισαγωγή του Συμβουλίου Διοίκησης με τη μορφή με την οποία παρουσιάζεται.

      Επιπρόσθετα, ο νόμος ο οποίος ψηφίστηκε το καλοκαίρι στην ελληνική βουλή παραβιάζει αρκετές από τις κόκκινες γραμμές που είχαμε θέσει και αντιβαίνει στις βασικές ιδεολογικές μας αρχές θέτοντας παράλληλα συνθήκες αμφισβήτησης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας.

•        Ένα από τα πιο μελανά σημεία του συγκεκριμένου νόμου είναι η κατάργηση του θεσμού του ασύλου, ενός θεσμού που έχει βοηθήσει τη χώρα σε δύσκολες περιόδους και προωθεί την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την δημοκρατία. Το γεγονός πως στο παρελθόν έχουμε γίνει μάρτυρες φαινομένων κατάχρησης του συγκεκριμένου θεσμού δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αιτία κατάργησής του, αλλά αφορμή για τη λήψη μέτρων σχετικά με τη διασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας του.

•         Ακόμα, στα πλαίσια των αντιδραστικών διατάξεων του νέου νόμου εντάσσεται η αλλαγή στην διάρθρωση των σπουδών μας και οργάνωση τους σε τρείς κύκλους σπουδών, με την παράλληλη προώθηση του συστήματος των πιστωτικών μονάδων το οποίο διαλύει κάθε έννοια ενιαίου πτυχίου και παράλληλα προσδίδει ταξικό χαρακτήρα στην παιδεία σε συνδυασμό με τις διατάξεις που αφορούν τη δυνατότητα επιβολής διδάκτρων στα ΙΔΒΕ. Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ έχουμε ξεκαθαρίσει πως το ενιαίο αδιάσπαστο πτυχίο με κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα είναι αδιαπραγμάτευτο για εμάς και δεν θα δεχτούμε καμία αλλαγή που να μη βασίζεται σε αυτό. Συγκεκριμένα στο ίδρυμα μας θεωρούμε πως το συγκεκριμένο ενιαίο και αδιάσπαστο πτυχίο πρέπει να είναι και ισοδύναμο με Master.

•     Παράλληλα στον συγκεκριμένο νόμο γίνεται λόγος για περιορισμό της συμμετοχής των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης. Οι φοιτητές είναι το πιο ζωτικό κομμάτι της πανεπιστημιακής κοινότητας και η φωνή τους πρέπει να ακούγεται, ειδικά σε θέματα που τους αφορούν άμεσα, όπως τα προγράμματα σπουδών και η φοιτητική μέριμνα. Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ οποιαδήποτε προσπάθεια φίμωσης των φοιτητών θα μας βρει απέναντί.

       Σαφώς και μπορεί κάποια σημεία του νόμου πλαίσιο να μας βρίσκουν σύμφωνους, όπως η εισαγωγή του συμβουλίου διοίκησης ως θεσμού, ή η αξιολόγηση των καθηγητών. Ωστόσο δε θα επιτρέψουμε η εφαρμογή της συγκεκριμένης πτυχής του νόμου πλαίσιο να νομιμοποιήσει τη γενικότερη πολιτική υποβάθμισης των πτυχίων μας, κατάργησης ιστορικών θεσμών για τη δημοκρατία, όπως αυτόν του ασύλου. Όπως έχουμε δηλώσει και στα διοικητικά συμβούλια που έχουν λάβει χώρα τον τελευταίο καιρό για το συγκεκριμένο ζήτημα, η θέση μας θα είναι απέναντι σε οποιαδήποτε διαδικασία νομιμοποιεί την πολιτική αυτή…

ΠΑΣΠ ΕΜΠ

Στήριξη της απεργίας των μηχανικών στις 3 Φεβρουαρίου

      Στο πλαίσιο των Πανελλαδικών κινητοποιήσεων που έχει προκηρύξει το ΤΕΕ απέναντι στις μνημονιακές και αδιέξοδες πολιτικές της κυβέρνησης που έχουν καταργήσει μέχρι σήμερα με αντιδημοκρατικό και βίαιο τρόπο όλα τα θεσμικά και επιστημονικά κεκτημένα των Μηχανικών, το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας συμμετέχει στην Πανελλαδική Παντεχνική απεργία στις 3 Φεβρουαρίου και ώρα 11:30 πμ έξω από το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Σταδίου 29.

Οι εργαζόμενοι μηχανικοί διεκδικούν:

• να καταργηθούν οι απαράδεκτες και υπέρογκες αυξήσεις των εισφορών του ΤΣΜΕΔΕ, που απειλούν με διάλυση το μεγαλύτερο επιστημονικό και στρατηγικό κλάδο της χώρας

• να σταματήσει τώρα η άγρια καταλήστευση και η συστηματική υποβάθμιση του υγιούς ταμείου τους και να προστατευθούν τα αποθεματικά του

• να μετατραπεί το ΤΣΜΕΔΕ σε πραγματικό φορέα κοινωνικής ασφάλισης των Μηχανικών και να σταματήσει η απαξίωση και οι αντιδημοκρατικές αποφάσεις που οδηγούν στην κατάργησή του

Συγχρόνως, αγωνίζονται εναντίον:

• των αλλαγών στο Ν.3919/11 και στην επιχειρούμενη κατάργηση των ελάχιστων αμοιβών

• της ισοπέδωσης των επαγγελματικών δικαιωμάτων των Μηχανικών και της υποβάθμισης των Πολυτεχνικών Σχολών

• της επιβολής βαθμολογίου που δεν αναγνωρίζει τα 5 χρόνια σπουδών, του μισθολογίου πείνας και των οριζόντιων νομοθετημάτων διάλυσης της Δημόσιας Διοίκησης

• της ανυπαρξίας αναπτυξιακού σχεδίου και την προχειρότητα νομοθετημάτων

• της διαχειριστικής ανικανότητας υλοποίησης των έργων του ΕΣΠΑ και της συνεχούς μείωσης του ΠΔΕ

• των επιλογών που οδηγούν στη χρόνια καθυστέρηση πληρωμών από το Δημόσιο εργοληπτών και μελετητών

Ως νέοι Μηχανικοί στεκόμαστε στο πλευρό του ΤΕΕ και των κινητοποιήσεών του και συμμετέχουμε δυναμικά στην απεργία της 3ης Φεβρουαρίου 2012 για να:


ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΟΥΜΕ τις μεθοδευμένες ενέργειες απαξίωσης των Μηχανικών

ΕΚΦΡΑΣΟΥΜΕ την αντίθεσή μας στην απαράδεκτη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών που διαλύει τον κλάδο

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ την άμεση λήψη μέτρων για τη διάσωση του τεχνικού κόσμου και την ανάπτυξη

ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ σε κάθε πολιτική που καταστρέφει τη ζωή μας, το μέλλον μας, τη χώρα μας 

ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ την οικονομική εξαθλίωση, ισοπέδωση, σπίλωση των Μηχανικών

Απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία

"Στο εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας το ατσάλι που παράγεται έχει μέσα του κάτι από τη δύναμη του εργάτη. Το κακό είναι πως αυτή τη δύναμη τη χάνει για πάντα ο εργάτης."

Εδώ και πολλές εβδομάδες είμαστε μάρτυρες μιας μεγαλειώδους προσπάθειας από τους εργαζόμενους στην “Ελληνική Χαλυβουργία” να ανατρέψουν τις αναχρονιστικές αποφάσεις της διοίκησης της εταιρείας. Μιας προσπάθειας η οποία παίρνει τη σκυτάλη από τις νικηφόρες κινητοποιήσεις του 1962, στον ίδιο κλάδο. Στον αγώνα των εργαζομένων για ζωή και αξιοπρέπεια, δεν μπορούμε παρά να ταχθούμε στο πλευρό τους και να εκφράσουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας, απέναντι στους σχεδιασμούς όσων προσπαθούν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα σύγχρονο προτεκτοράτο.

Το χρονικό:

–                   12 Οκτωβρίου, η διοίκηση ανακοινώνει στους εργαζομένους το εκβιαστικό δίλημμα: έπρεπε να δεχτούν είτε 40% μείωση των μισθών τους και πεντάωρη εργασία, είτε να απολυθούν 180 από τους 378 εργαζόμενους.

–                   17 Οκτωβρίου, οι εργαζόμενοι πραγματοποιούν γενική συνέλευση, όπου 273 μέλη του σωματείου αποφασίζουν να αντισταθούν στα μέτρα, στις μειώσεις των μισθών και στις απολύσεις. Η εταιρεία ουδέποτε απάντησε στο κάλεσμα των εργαζομένων για διαβούλευση με σκοπό την εξεύρεση κοινά αποδεκτά λύσης.

–                   31 Οκτωβρίου, έρχεται η απάντηση της εταιρείας στην απόφαση των εργαζομένων. Στις 2.55μμ., με δικαστικό κλητήρα, απολύει τον πρώτο εργαζόμενο. Συνεχίζει απολύοντας άλλους 18. Η κινητοποίηση των εργαζομένων ήταν άμεση και στις 4.00 βρίσκονταν όλοι έξω από το εργοστάσιο.

–                    

          Κάπως έτσι ξεκίνησε η προσπάθεια των χαλυβουργών και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με τις φωνές συμπαράστασης να φτάνουν από όλον τον κόσμο. Τα αιτήματά τους για οκτάωρο, καμία απόλυση συναδέλφου τους και αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς είναι ξανά επίκαιρα, 125 χρόνια μετά την πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά,  και μας υπενθυμίζουν και πάλι την κρισιμότητα της σύγχρονης εποχής και την ανάγκη της συμπόρευσης για τη διασφάλιση των βασικών διεκδικήσεων του εργατικού κινήματος τις τελευταίες δεκαετίες.

Για άλλη μια φορά, λοιπόν, οι εργαζόμενοι στην χαλυβουργία βγαίνουν μπροστά. Επαναφέροντας τα συνθήματα που βροντοφώναξαν οι συνάδελφοί τους το απόγευμα της 3ης Δεκεμβρίου '62,  ξεκινώντας την απεργία πείνας- το τελικό στάδιο της πάλης τους, καλούν σε ενότητα και όλες τις δυνάμεις που αντιτίθενται σε αυτήν την πολιτική. Όντως κάθε μέρα που περνά ο εργάτης αποκτά όλο και μεγαλύτερη συνείδηση της δυνάμεώς του, όμως δεν είναι μόνο δικιά τους μάχη. Είναι μάχη όλων μας, απέναντι στις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού και στους σχεδιασμούς του μεταπρατικού κεφαλαίου.

ΠΑΣΠ ΕΜΠ