Η προάσπιση και διατήρηση του θεσμού του ασύλου ήταν και παραμένει πάγια θέση και διεκδίκηση της ΠΑΣΠ ΕΜΠ. Πρόκειται για ένα θεσμό–κεκτημένο, που κερδήθηκε με αγώνες και θυσίες, ο οποίος ουσιαστικά διασφαλίζει την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών στο χώρο των Πανεπιστημίων. Είναι προφανές πως την τελευταία διετία η κυβέρνηση προχωρά με γοργούς ρυθμούς στην ουσιαστική κατάργηση του τόσο με το νόμο Διαμαντοπούλου όσο και με τη δημιουργία δεδικασμένων, με τις περιπτώσεις εισβολής αστυνομικών δυνάμεων σε χώρους πανεπιστημιακού ασύλου να αυξάνονται. Όμως εν έτι 2013 πλείστα είναι τα ερωτήματα που ξεπροβάλλουν. Το σημαντικότερο...
Τί είδους άσυλο θέλουμε;
Ένα άσυλο που μετατρέπει τα πανεπιστήμια σε νησίδες ανομίας και συγκάλυψης αξιόποινων πράξεων ή ένα άσυλο που προασπίζεται την ελευθερία έκφρασης, την ακαδημαϊκότητα και καθιστά το Ελληνικό Πανεπιστήμιο ένα χώρο ώριμου και υγιούς διαλόγου; Η απάντηση είναι σαφώς το δεύτερο. Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ από την πρώτη στιγμή τεθήκαμε απέναντι σε κάθε προσπάθεια κατάργησης του ιστορικού αυτού θεσμού, τόσο στο Ν. Διαμαντοπούλου, όσο και σε προηγούμενες προσπάθειες κυβερνήσεων που κινήθηκαν προς αυτή την κατεύθυνση και θεωρούμε τη διατήρησή του αδιαπραγμάτευτη και ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία των Ιδρυμάτων και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών μέσα σε αυτά.
Η εισβολή των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ, αλλά και σε άλλους πανεπιστημιακούς χώρους, αποσκοπεί σαφώς στο να δημιουργήσει την εντύπωση στην ελληνική κοινωνία πως ο θεσμός του ασύλου πλέον καταργείται και υποσυνείδητα να νομιμοποιήσει την ανεξέλεγκτη είσοδο αστυνομικών δυνάμεων στο χώρο του Πανεπιστημίου. Ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για σαφή καταπάτηση του χώρου του ασύλου, που πιθανώς να λαμβάνει και προβοκατόρικα χαρακτηριστικά, δεδομένου ότι παρέχει νομιμοποίηση σε πράξεις κοινού ποινικού δικαίου που σχετίζονται με οικονομικά εγκλήματα και μορφές παραεμπορίου οι οποίες έκδηλα πλέον αναζητούν τιμωρία προς αποκατάσταση την κοινωνικής δικαιοσύνης και του αισθήματος δικαίου. Καθίσταται σαφές πως το άσυλο με τη μορφή που έχει θεσπιστεί από την Ελληνική κοινωνία και το Ελληνικό κράτος δεν έχει μέσα στην ομπρέλα της προστασίας του άτομα που τελούν πασιφανή αδικήματα, όπως το παραεμπόριο. Όταν μάλιστα η Ελληνική οικονομία και το εμπόριο, με την κάθετη μείωση του τζίρου των καταστημάτων, βρίθει προβλημάτων, και ενώ παράλληλα ολόκληρη η κοινωνία ψάχνει να βρει την αλήθεια για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ καταδικάζοντας τους φοροφυγάδες και απαιτώντας δίκαια την τιμωρία τους, ορισμένοι συνεχίζουν μέσω του παράνομου εμπορίου να θησαυρίζουν, έχοντας μάλιστα στη δούλεψη τους ανθρώπους που εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα στη χώρα μας, το κράτος οφείλει να εξαλείψει κάθε μορφή φοροδιαφυγής από όπου και αν προέρχεται, είτε πρόκειται για μεγαλοβιομήχανους, είτε για παράνομους εμπόρους, έτσι ώστε να αποκατασταθεί το αίσθημα δικαιοσύνης σε αυτή τη χώρα και ο μηχανισμός φοροείσπραξης να λειτουργεί σωστά και δίκαια.
Παρ’ όλα αυτά, η αφορμή του παραεμπορίου και της τέλεσης παράνομων πράξεων στο χώρο του ασύλου, σε καμία περίπτωση δε νομιμοποιεί την παρέμβαση της αστυνομίας σε χώρους νόμιμης δημοκρατικής πολιτικής έκφρασης που σχετίζονται με τις πολιτικές δυνάμεις που δραστηριοποιούνται στο χώρο του Πανεπιστημίου, καθώς επίσης και με την παραβίαση χώρων ακαδημαϊκής λειτουργίας του Ιδρύματος της ΑΣΟΕΕ, όπως αιθουσών διδασκαλίας και αμφιθεάτρων που δε σχετίζονταν με το ποινικό αδίκημα που κηλιδώνει και υποσκάπτει το θεσμό του ασύλου και τις αρχές που αυτό καλείται να διαφυλάξει.
Το πρόβλημα, ασφαλώς, δεν είναι οι μετανάστες που εργάζονται στις σπείρες του λαθρεμπορίου παράνομα, για να καταφέρουν να επιβιώσουν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, αλλά το ότι το ίδιο το κράτος που δεν έχει διαμορφώσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις και τις κατάλληλες δομές, έτσι ώστε να διασφαλίσει αφενός τη νόμιμη εργασία τους και αφετέρου, σταδιακά, την ομαλή ένταξη των νόμιμων μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, ως μέλη αυτής και όχι ως ένα περιθωριακό πρόσθετο. Η προβληματική λειτουργία του ελληνικού κράτους, σχετικά με το ζήτημα της αντιμετώπισης του καρκινώματος της εθνικής οικονομίας που δεν είναι άλλο από το παραεμπόριο, έγκειται στη λανθασμένη στόχευση του, που επικεντρώνεται στους εύκολους και μιντιακά επιβαρυμένους στόχους, τους μετανάστες, αφήνοντας ουσιαστικά στο απυρόβλητο τα μεγάλα κεφάλια του παραεμπορίου που εκμεταλλεύονται την ανάγκη ορισμένων συνανθρώπων μας για επιβίωση ωθώντας τους στην παρανομία, ενώ ταυτόχρονα απολαμβάνουν τα παχυλά και αφορολόγητα κέρδη των δραστηριοτήτων τους, σε βάρος των φορολογούμενων πολιτών που σηκώνουν καθημερινά το ολοένα και μεγαλύτερο βάρος της οικονομικής κρίσης.
Η πολιτική αυτή, ωστόσο, είναι εκείνη που επιδιώκει να φαλκιδεύει το θεσμό του ασύλου και να δίνει πατήματα σε δεξιές–συντηρητικές φωνές της πολιτικής σκηνής να απαιτούν την κατάργησή του. Είναι αυτή που θέλει να νομιμοποιήσει στις συνειδήσεις των πολιτών ότι ο θεσμός του ασύλου πρέπει να καταργηθεί γιατί είναι ένας χώρος δραστηριοποίησης εγκληματιών. Είναι αυτή που πολλές φορές στο παρελθόν προσπάθησε να φιμώσει την ελευθερία έκφρασης και τις δίκαιες διεκδικήσεις των φοιτητών μέσα στα Πανεπιστήμια αλλά και στο δρόμο, χρησιμοποιώντας και κατευθυνόμενα ΜΜΕ ως συμμάχους.
Είναι αυτή που θα μας βρίσκει απέναντί της σε κάθε προσπάθεια κατάργησης του ασύλου και απαξίωσης των κεκτημένων του φοιτητικού κινήματος στα πλαίσια της κοινωνίας!
ΠΑΣΠ ΕΜΠ
