Πλαστά στοιχεία και λάθος νοοτροπία..

Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία, και ίσως όχι άδικα, σχετικά με τη λειτουργία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής και τα στοιχεία τα οποία αυτή είχε παραδώσει στην κυβέρνηση την κρίσιμη περίοδο πριν η χώρα μας εισαχθεί στο από κοινού πρόγραμμα στήριξης της ελληνικής οικονομίας από Ευρωπαϊκή Ένωση και ΔΝΤ. Αφορμή αποτέλεσε η εκ νέου παραπομπή του τέως επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ στη Δικαιοσύνη με τη κατηγορία της παραποίησης στοιχείων που οδήγησαν στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου…

Η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης έχει αποτελέσει πεδίο σφοδρής πολιτικής αντιπαράθεσης τα τελευταία χρόνια ανάμεσα σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα όταν γίνεται αναφορά στην περίοδο πριν τη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όταν ακόμα το τέρας της αντιμνημονιακής ρητορικής συντηρούνταν στις συνειδήσεις των πολιτών. Ωστόσο, η καταστροφική διακυβέρνηση της συγκυβέρνησης κατά το πρώτο εξάμηνο του 2015, η χαρακτηριστική ευκολία που παρέβλεπε τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, το ψευδεπίγραφο και διχαστικό Δημοψήφισμα, η υπογραφή του τρίτου και σκληρότερου μνημονίου καθώς επίσης και οι νέες εκλογές που απεδείχθησαν ταφόπλακα για την αντιμνημονιακή ρητορική και τον βασικό πολιτικό εκφραστή της, την Λαϊκή Ενότητα, οδήγησαν στην κατάρρευση του μύθου ενός «εναλλακτικού δρόμου». Δυστυχώς, όμως, η ελληνική οικονομία δέχθηκε ισχυρά πλήγματα από τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας πολλά βήματα πίσω σε επίπεδο δημοσιονομικής προσαρμογής. Παράλληλα η ελληνική κοινωνία δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται σε ακραίες συνθήκες καθώς παρατείνεται η περίοδος της ύφεσης, με την ευθύνη να βαραίνει αποκλειστικά την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το μεγαλύτερο δυστύχημα, όμως, είναι η πλήρης απογοήτευση μεγάλης μερίδα της κοινωνίας από το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του, αποτέλεσμα της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ, που  πολλοί έβλεπαν ως την τελευταία σανίδα σωτηρίας, να ανταποκριθεί στις προεκλογικές του δεσμεύσεις.

Ένα χρόνο μετά τη δεύτερη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση, κάθε προσπάθεια των δήθεν αριστερών συνιστωσών του να βρουν κοινωνική απήχηση με το να εκφραστούν και εκ των πραγμάτων να διαφωνήσουν με τις κυβερνητικές επιλογές έχει πέσει στο κενό, δημιουργώντας μία εντύπωση πως η κοινή γνώμη στρέφεται επιτέλους στον ορθολογισμό. Παράλληλα, η αποδόμηση των αριστερών χαρακτηριστικών της κυβέρνησης και συνολικά του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και η επιθυμία διατήρησης της εξουσίας τον οδηγεί εκ νέου σε επικοινωνιακά παιχνίδια. Το αντικείμενο της επικοινωνιακής τακτικής δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το ζήτημα που πόλωσε σε σημεία ακραίας έκφρασης την ελληνική κοινωνία και έδωσε το προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό του μνημονίου - αντιμνημονίου, με αφορμή την εκ νέου παραπομπή του τέως επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ στη Δικαιοσύνη.

Πέρα, όμως, από την καθαρά μικροπολιτική τακτική της κυβέρνησης, εντυπώσεις προκαλεί το γεγονός πως πέρα από τους βουλευτές της συμπολίτευσης, ως υπέρμαχοι της δίωξης του κ. Γεωργίου εμφανίζονται και αρκετά στελέχη της κυβέρνησης Καραμανλή σε μία προσπάθεια να ανατρέψουν την πραγματικότητα που τους θέλει ως τη βασική αιτία της δημοσιονομικής κρίσης με τις ασύμμετρες σπατάλες κατά την περίοδο 2004-2009.

Ωστόσο είναι φανερό πως η υπόθεση αυτή δεν μπορεί να μας οδηγήσει πουθενά παρά μόνο σε αδιέξοδα…

Είτε πρόκειται για παραποίηση των στοιχείων είτε όχι, η Δικαιοσύνη θα αποφανθεί, αν και ήδη έχει αθωώσει στο παρελθόν τον τέως επικεφαλή της ΕΛΣΤΑΤ. Ωστόσο θα μπορούσε κανείς να διακρίνει μικροπολιτικά οφέλη στην εκ νέου παραπομπή του κ. Γεωργίου, τα οποία και εξυπηρετούν την κυβέρνηση καθώς και πολιτικές οντότητες που τείνουν να αφανιστούν από την πολιτική ζωή της χώρας. Σε καμία των περιπτώσεων, όμως, δεν είναι δυνατόν να ανάγεται ως η βασική αιτία εκτροχιασμού της ελληνικής οικονομίας, και δυστυχώς όποια τέτοια άποψη δηλητηριάζει ακόμα περισσότερο την ελληνική κοινωνία!

Θα περίμενε κανείς πως έχοντας ήδη συμπληρώσει 6 χρόνια σκληρής λιτότητας και επίπονων μέτρων για τον ελληνικό λαό, πως θα ερχόταν η στιγμή που η οικονομία της χώρας θα σημείωνε ανάκαμψη ώστε να βγει από τα μνημόνια όπως ακριβώς συνέβη και με άλλες χώρες που αντιμετώπισαν κρίση χρέους, όπως η Κύπρος, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Αυτό όμως δεν συνέβη ποτέ στην Ελλάδα, διότι οι κυβερνήσεις που ανέλαβαν μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου καλλιέργησαν ένα κλίμα διχασμού στην κοινωνία, αλλά κυρίως δεν έδειξαν την πολιτική βούληση να συνδυάσουν τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής με τις απαραίτητες εκείνες μεταρρυθμίσεις που θα βάλουν πάλι στη σωστή τροχιά την ελληνική οικονομία. Μεταρρυθμίσεις που θα στοχεύουν στη δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών, στη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στη δημιουργία σταθερού επενδυτικού περιβάλλοντος καθώς και στην ορθολογική λειτουργία του δημοσίου τομέα.

Είναι καιρός, λοιπόν, να αντιληφθούμε σαν κοινωνία συνολικά, ότι ο δρόμος προς την πολυπόθητη ανάκαμψη και ανάπτυξη δεν περνά ούτε μέσα από θεωρίες συνωμοσίας, ούτε μέσα από συνεχή μικροπολιτικά παιχνίδια με σκοπό τη διατήρηση στην εξουσία. Είναι απαραίτητο, τόσο οι πολίτες όσο και η πολιτική ηγεσία του τόπου, να κοιτάξουμε μπροστά και να αφήσουμε πίσω μας νοοτροπίες του παρελθόντος, που μόνο ζημιογόνες έχουν αποδειχθεί στην οικονομία και στην κοινωνία.

ΠΑΣΠ ΕΜΠ