Απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία

"Στο εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας το ατσάλι που παράγεται έχει μέσα του κάτι από τη δύναμη του εργάτη. Το κακό είναι πως αυτή τη δύναμη τη χάνει για πάντα ο εργάτης."

Εδώ και πολλές εβδομάδες είμαστε μάρτυρες μιας μεγαλειώδους προσπάθειας από τους εργαζόμενους στην “Ελληνική Χαλυβουργία” να ανατρέψουν τις αναχρονιστικές αποφάσεις της διοίκησης της εταιρείας. Μιας προσπάθειας η οποία παίρνει τη σκυτάλη από τις νικηφόρες κινητοποιήσεις του 1962, στον ίδιο κλάδο. Στον αγώνα των εργαζομένων για ζωή και αξιοπρέπεια, δεν μπορούμε παρά να ταχθούμε στο πλευρό τους και να εκφράσουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας, απέναντι στους σχεδιασμούς όσων προσπαθούν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα σύγχρονο προτεκτοράτο.

Το χρονικό:

–                   12 Οκτωβρίου, η διοίκηση ανακοινώνει στους εργαζομένους το εκβιαστικό δίλημμα: έπρεπε να δεχτούν είτε 40% μείωση των μισθών τους και πεντάωρη εργασία, είτε να απολυθούν 180 από τους 378 εργαζόμενους.

–                   17 Οκτωβρίου, οι εργαζόμενοι πραγματοποιούν γενική συνέλευση, όπου 273 μέλη του σωματείου αποφασίζουν να αντισταθούν στα μέτρα, στις μειώσεις των μισθών και στις απολύσεις. Η εταιρεία ουδέποτε απάντησε στο κάλεσμα των εργαζομένων για διαβούλευση με σκοπό την εξεύρεση κοινά αποδεκτά λύσης.

–                   31 Οκτωβρίου, έρχεται η απάντηση της εταιρείας στην απόφαση των εργαζομένων. Στις 2.55μμ., με δικαστικό κλητήρα, απολύει τον πρώτο εργαζόμενο. Συνεχίζει απολύοντας άλλους 18. Η κινητοποίηση των εργαζομένων ήταν άμεση και στις 4.00 βρίσκονταν όλοι έξω από το εργοστάσιο.

–                    

          Κάπως έτσι ξεκίνησε η προσπάθεια των χαλυβουργών και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με τις φωνές συμπαράστασης να φτάνουν από όλον τον κόσμο. Τα αιτήματά τους για οκτάωρο, καμία απόλυση συναδέλφου τους και αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς είναι ξανά επίκαιρα, 125 χρόνια μετά την πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά,  και μας υπενθυμίζουν και πάλι την κρισιμότητα της σύγχρονης εποχής και την ανάγκη της συμπόρευσης για τη διασφάλιση των βασικών διεκδικήσεων του εργατικού κινήματος τις τελευταίες δεκαετίες.

Για άλλη μια φορά, λοιπόν, οι εργαζόμενοι στην χαλυβουργία βγαίνουν μπροστά. Επαναφέροντας τα συνθήματα που βροντοφώναξαν οι συνάδελφοί τους το απόγευμα της 3ης Δεκεμβρίου '62,  ξεκινώντας την απεργία πείνας- το τελικό στάδιο της πάλης τους, καλούν σε ενότητα και όλες τις δυνάμεις που αντιτίθενται σε αυτήν την πολιτική. Όντως κάθε μέρα που περνά ο εργάτης αποκτά όλο και μεγαλύτερη συνείδηση της δυνάμεώς του, όμως δεν είναι μόνο δικιά τους μάχη. Είναι μάχη όλων μας, απέναντι στις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού και στους σχεδιασμούς του μεταπρατικού κεφαλαίου.

ΠΑΣΠ ΕΜΠ