Το άσυλο αποτέλεσε σημείο αναφοράς της δημοκρατίας και της ελληνικής κοινωνίας σε μαύρες εποχές για αυτή και ήταν ο θεσμός που χάρη στην ύπαρξή του την επανάφερε. Βέβαια το άσυλο δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα κειμήλιο που πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αποτελεί θεσμό, κεκτημένο με πολλούς αγώνες και θυσίες, ενώ παράλληλα προασπίζει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και προάγει το γόνιμο διάλογο. Κάτω από την ομπρέλα του ασύλου ο καθένας, ίσος με τον άλλον και ελεύθερος από λογοκρισία και φίμωση μπορεί να κοινωνεί τις ιδέες του και μέσα από τις διαφωνίες να συνδιαμορφώνει ιδεολογίες, ζωντανές και άμεσες διεκδικήσεις. Είναι προφανές πως την τελευταία τριετία η κυβέρνηση προχωρά με γοργούς ρυθμούς στην ουσιαστική κατάργηση του τόσο με το νόμο Διαμαντοπούλου όσο και με τη δημιουργία δεδικασμένων, με τις περιπτώσεις εισβολής αστυνομικών δυνάμεων σε χώρους πανεπιστημιακού ασύλου να αυξάνονται. Όμως εν έτει 2013 πλείστα είναι τα ερωτήματα που ξεπροβάλλουν. Το σημαντικότερο...
ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΑΣΥΛΟ ΘΕΛΟΥΜΕ;
Ένα άσυλο που μετατρέπει τα πανεπιστήμια σε νησίδες ανομίας, λειτουργώντας ως ασπίδα εγκληματικών πράξεων ή ως ένα θεσμό που διασφαλίζει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και την παραγωγή υγειούς και ώριμου διαλόγου; Η απάντηση είναι σαφώς το δεύτερο. Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ από την πρώτη στιγμή τεθήκαμε απέναντι σε κάθε προσπάθεια κατάργησης του ιστορικού αυτού θεσμού, τόσο στο Ν. Διαμαντοπούλου, όσο και σε προηγούμενες προσπάθειες των κυβερνήσεων που κινήθηκαν προς αυτή την κατεύθυνση, και θεωρούμε την διατήρησή του αδιαπραγμάτευτη και ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία των Ιδρυμάτων και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσα σε αυτά.
Η εισβολή των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ την προηγούμενη Τρίτη, που λαμβάνει χώρα δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο, όπως και γενικότερα επεμβάσεις της αστυνομίας σε πανεπιστημιακούς χώρους τον τελευταίο καιρό, νομιμοποιεί υποσυνείδητα στα μάτια της κοινωνίας την κατάργηση του θεσμού του ασύλου. Η καταπάτηση του ασύλου με αφορμή την πάταξη του παραεμπορίου, πιθανώς λαμβάνει προβοκατόρικα χαρακτηριστικά, καθώς η διενέργεια πράξεων κοινού ποινικού δικαίου, δίνει πάτημα στους αντιπάλους του θεσμού αυτού να επιχειρηματολογούν υπέρ της κατάργησής του. Ο θεσμός του ασύλου με την μορφή που έχει θεσπιστεί από την ελληνική κοινωνία δεν περικλείει στην ομπρέλα προστασίας του εγκλήματα όπως το παραεμπόριο, τα οποία ιδιαίτερα σε μια περίοδο έντονης κοινωνικής κρίσης, υπονομεύει το κοινωνικό συμφέρον. Σε κλίμα έντονης δυσαρέσκειας που η κοινωνία αποζητά απόδοση ευθυνών και τιμωρίες για τα δεινά της, δεν νοείται να υποβοηθούνται ενέργειες τέτοιες, οι οποίες μετατρέπουν ένα θεσμό ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών σε θεσμό συγκάλυψης οικονομικών εγκλημάτων.
Σε μία περίοδο όπου η χώρα βιώνει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων, για την αντιμετώπιση της οποίας έχουν ληφθεί δραστικά μέτρα, που επιβαρύνουν κυρίως τα κατώτερα οικονομικά στρώματα, καθιστώντας τα αδύναμα να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές τους ανάγκες και θέτοντας την αγορά σε ύφεση, δε νοείται να συντηρούνται από το κράτος τα καρκινώματα της ελληνικής οικονομίας, όπως το παραεμπόριο. Είναι αναγκαία η εξάλειψη κάθε μορφής φοροδιαφυγής, είτε αυτή προέρχεται από μεγαλοβιομηχάνους, είτε από παράνομους εμπόρους, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η κοινωνική δικαιοσύνη και το αίσθημα δικαίου.
Δυστυχώς, η προβληματική αντιμετώπιση του λαθρεμπορίου από το ελληνικό κράτος οφείλεται στην λανθασμένη στόχευσή του, η οποία επικεντρώνεται σε αυτούς που το υλοποιούν αντί αυτών που το υποκινούν. Προφανώς, δεν αποτελούν το πρόβλημα οι μετανάστες, οι οποίοι προσπαθώντας να επιβιώσουν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, το οποίο δεν προϋποθέτει την ομαλή ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία καθώς και την προσφορά νόμιμης εργασίας, καταλήγουν να εργάζονται παράνομα. Επιβάλλεται το κράτος να στραφεί στους πραγματικούς υπαίτιους, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τον ανθρώπινο πόνο και την αδυναμία επιβίωσης, πλουτίζουν παράνομα εις βάρος των φορολογούμενων πολιτών, που καθημερινά καλούνται να σηκώσου το βάρος της οικονομικής κρίσης. Και αν η ελληνική πολιτεία δηλώνει ανίκανη στο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα τόσο του παραεμπορίου, όσο και της λαθρομετανάστευσης μπορεί κάλλιστα να επιδιώξει μια γενικότερη ευρωπαική λύση με όρους αξιοπρέπειας και κυρίως με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Εμείς από τη μεριά μας, ως μέλη Φοιτητικών Συλλόγων θα πρέπει να διασφαλίσουμε πως εντός των πανεπιστημίων, δεν θα λαμβάνουν χώρα τέτοιες αξιόποινες πράξεις που μόνο στόχο έχουν την φαλκίδευση του θεσμού του ασύλου. Είναι επιτακτικό, λοιπόν, σε συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές να εντοπίζονται τα εκάστοτε προβλήματα, που απειλούν και θίγουν το θεσμό του ασύλου. Άλλωστε, η αμέλεια και η αποσίωπηση των πρυτανικών αρχών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) οδήγησε στην όξυνση του λεθρεμπορίου εντός του χώρου του, την ώρα μάλιστα που είχαν πλήρη επίγνωση της κατάστασης. Ακριβώς πάνω σε αυτό, βρίσκουν πάτημα οι δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις και φωνές της πολιτικής κονίστρας, ώστε να υποστηρίξουν ότι το ακαδημαϊκό άσυλο όχι μόνο δεν ωφελεί σε τίποτα, αλλά και μετατρέπει τα ιδρύματα σε ένα οικοδομικό τετράγωνο όπου οι νόμοι του κράτους παύουν να ισχύουν, απαιτώντας, έτσι, την πλήρη κατάργησή του, με την κυβέρνηση να κινείται στα ίδια πλαίσια.
Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ θεωρούμε πως η υπεράσπιση και διαφύλαξη του ασύλου των ιδεών, της ελεύθερης έκφρασης, της ακαδημαϊκότητας και της έρευνας που με τόσους αγώνες και θυσίες κατακτήθηκε από τον ελληνικό λαό, αφορά τόσο τον καθένα από εμάς ξεχωριστά όσο και ολόκληρη την κοινωνία. Κάθε πολιτική που έχει ως στόχο την κατάργηση του ασύλου και την απαξίωση των κεκτημένων του φοιτιτικού κινήματος θα μας βρίσκει απέναντι…
ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΑΣΥΛΟ ΘΕΛΟΥΜΕ;
Ένα άσυλο που μετατρέπει τα πανεπιστήμια σε νησίδες ανομίας, λειτουργώντας ως ασπίδα εγκληματικών πράξεων ή ως ένα θεσμό που διασφαλίζει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και την παραγωγή υγειούς και ώριμου διαλόγου; Η απάντηση είναι σαφώς το δεύτερο. Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ από την πρώτη στιγμή τεθήκαμε απέναντι σε κάθε προσπάθεια κατάργησης του ιστορικού αυτού θεσμού, τόσο στο Ν. Διαμαντοπούλου, όσο και σε προηγούμενες προσπάθειες των κυβερνήσεων που κινήθηκαν προς αυτή την κατεύθυνση, και θεωρούμε την διατήρησή του αδιαπραγμάτευτη και ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία των Ιδρυμάτων και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσα σε αυτά.
Η εισβολή των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ την προηγούμενη Τρίτη, που λαμβάνει χώρα δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο, όπως και γενικότερα επεμβάσεις της αστυνομίας σε πανεπιστημιακούς χώρους τον τελευταίο καιρό, νομιμοποιεί υποσυνείδητα στα μάτια της κοινωνίας την κατάργηση του θεσμού του ασύλου. Η καταπάτηση του ασύλου με αφορμή την πάταξη του παραεμπορίου, πιθανώς λαμβάνει προβοκατόρικα χαρακτηριστικά, καθώς η διενέργεια πράξεων κοινού ποινικού δικαίου, δίνει πάτημα στους αντιπάλους του θεσμού αυτού να επιχειρηματολογούν υπέρ της κατάργησής του. Ο θεσμός του ασύλου με την μορφή που έχει θεσπιστεί από την ελληνική κοινωνία δεν περικλείει στην ομπρέλα προστασίας του εγκλήματα όπως το παραεμπόριο, τα οποία ιδιαίτερα σε μια περίοδο έντονης κοινωνικής κρίσης, υπονομεύει το κοινωνικό συμφέρον. Σε κλίμα έντονης δυσαρέσκειας που η κοινωνία αποζητά απόδοση ευθυνών και τιμωρίες για τα δεινά της, δεν νοείται να υποβοηθούνται ενέργειες τέτοιες, οι οποίες μετατρέπουν ένα θεσμό ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών σε θεσμό συγκάλυψης οικονομικών εγκλημάτων.
Σε μία περίοδο όπου η χώρα βιώνει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων, για την αντιμετώπιση της οποίας έχουν ληφθεί δραστικά μέτρα, που επιβαρύνουν κυρίως τα κατώτερα οικονομικά στρώματα, καθιστώντας τα αδύναμα να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές τους ανάγκες και θέτοντας την αγορά σε ύφεση, δε νοείται να συντηρούνται από το κράτος τα καρκινώματα της ελληνικής οικονομίας, όπως το παραεμπόριο. Είναι αναγκαία η εξάλειψη κάθε μορφής φοροδιαφυγής, είτε αυτή προέρχεται από μεγαλοβιομηχάνους, είτε από παράνομους εμπόρους, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η κοινωνική δικαιοσύνη και το αίσθημα δικαίου.
Δυστυχώς, η προβληματική αντιμετώπιση του λαθρεμπορίου από το ελληνικό κράτος οφείλεται στην λανθασμένη στόχευσή του, η οποία επικεντρώνεται σε αυτούς που το υλοποιούν αντί αυτών που το υποκινούν. Προφανώς, δεν αποτελούν το πρόβλημα οι μετανάστες, οι οποίοι προσπαθώντας να επιβιώσουν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, το οποίο δεν προϋποθέτει την ομαλή ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία καθώς και την προσφορά νόμιμης εργασίας, καταλήγουν να εργάζονται παράνομα. Επιβάλλεται το κράτος να στραφεί στους πραγματικούς υπαίτιους, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τον ανθρώπινο πόνο και την αδυναμία επιβίωσης, πλουτίζουν παράνομα εις βάρος των φορολογούμενων πολιτών, που καθημερινά καλούνται να σηκώσου το βάρος της οικονομικής κρίσης. Και αν η ελληνική πολιτεία δηλώνει ανίκανη στο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα τόσο του παραεμπορίου, όσο και της λαθρομετανάστευσης μπορεί κάλλιστα να επιδιώξει μια γενικότερη ευρωπαική λύση με όρους αξιοπρέπειας και κυρίως με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Εμείς από τη μεριά μας, ως μέλη Φοιτητικών Συλλόγων θα πρέπει να διασφαλίσουμε πως εντός των πανεπιστημίων, δεν θα λαμβάνουν χώρα τέτοιες αξιόποινες πράξεις που μόνο στόχο έχουν την φαλκίδευση του θεσμού του ασύλου. Είναι επιτακτικό, λοιπόν, σε συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές να εντοπίζονται τα εκάστοτε προβλήματα, που απειλούν και θίγουν το θεσμό του ασύλου. Άλλωστε, η αμέλεια και η αποσίωπηση των πρυτανικών αρχών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) οδήγησε στην όξυνση του λεθρεμπορίου εντός του χώρου του, την ώρα μάλιστα που είχαν πλήρη επίγνωση της κατάστασης. Ακριβώς πάνω σε αυτό, βρίσκουν πάτημα οι δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις και φωνές της πολιτικής κονίστρας, ώστε να υποστηρίξουν ότι το ακαδημαϊκό άσυλο όχι μόνο δεν ωφελεί σε τίποτα, αλλά και μετατρέπει τα ιδρύματα σε ένα οικοδομικό τετράγωνο όπου οι νόμοι του κράτους παύουν να ισχύουν, απαιτώντας, έτσι, την πλήρη κατάργησή του, με την κυβέρνηση να κινείται στα ίδια πλαίσια.
Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ θεωρούμε πως η υπεράσπιση και διαφύλαξη του ασύλου των ιδεών, της ελεύθερης έκφρασης, της ακαδημαϊκότητας και της έρευνας που με τόσους αγώνες και θυσίες κατακτήθηκε από τον ελληνικό λαό, αφορά τόσο τον καθένα από εμάς ξεχωριστά όσο και ολόκληρη την κοινωνία. Κάθε πολιτική που έχει ως στόχο την κατάργηση του ασύλου και την απαξίωση των κεκτημένων του φοιτιτικού κινήματος θα μας βρίσκει απέναντι…
ΠΑΣΠ ΕΜΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου