22 χρόνια χωρίς τη Μελίνα

Σήμερα συμπληρώνονται 22 χρόνια από το θάνατο της Μελίνας Μερκούρη, μιας σπουδαίας προσωπικότητας, που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της τόσο στα καλλιτεχνικά όσο και στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας.

Η Μελίνα γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Οκτωβρίου 1920 και μεγάλωσε σε μια οικογένεια με έντονη πολιτική δράση. Η αγάπη της προς την υποκριτική τέχνη την οδήγησε το 1938 στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ 6 χρόνια αργότερα έκανε τη πρώτη εμφάνισή της στο θεατρικό σανίδι. Το 1951 ξεκινά τη διεθνή της καριέρα από τη Γαλλία, όπου γνωρίζει τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής της, τον σκηνοθέτη,ηθοποιό και σεναριογράφο Ζυλ Ντασσέν. Κατά τη διάρκεια της επταετίας (1967-1974) πολέμησε σφοδρά τη Χούντα, χρησιμοποιώντας τη φήμη και τη λάμψη που είχε αποκτήσει, με συνέπεια να της αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα. Έδωσε αρκετές συναυλίες και διοργάνωσε αρκετά μεγάλο αριθμό πορειών αντιδικτατορικού χαρακτήρα. Επεδίωξε και συναντήθηκε με πολιτικούς αλλά και με πνευματικές προσωπικότητες παγκοσμίου κύρους, με σκοπό να τους ευαισθητοποιήσει ενάντια στη χούντα. Κατά την διάρκεια των αγώνων της έγιναν εναντίον της απόπειρες δολοφονίας, μία από τις οποίες παραλίγο να της στερήσει τη ζωή. Με την πτώση της χούντας επιστρέφει στην Ελλάδα όπου και εγκαθίστανται μόνιμα πλέον και συνεργαζόμενη με στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης Π.Α.Κ. και τον Ανδρέα Παπανδρέου ιδρύουν το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Κατεβαίνει υποψήφια στη Β` Πειραιά το 1974 αλλά δεν καταφέρνει να εκλεγεί βουλευτής, πράγμα το οποίο επιτυγχάνει το 1977. Διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού κατά τα χρονικά διαστήματα 1981-1989 και 1993-1994, θέση η οποία της έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει εκστρατεία για την επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων της Ακρόπολης. Το 1990 διεκδίκησε την δημαρχία της Αθήνας, χωρίς όμως επιτυχία. Στη δεύτερη θητεία της στο υπουργείο πολιτισμού δίνει μεγάλη σημασία στην εισαγωγή του πολιτισμού και της θεατρικής αγωγής στα σχολεία, αλλά καταβεβλημένη από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994. Υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα που κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους. Ενταφιάστηκε σε οικογενειακό τάφο. Ο θάνατός της προκάλεσε εκδηλώσεις συγκίνησης σε όλο τον κόσμο. Πολλοί πολιτικοί ηγέτες στέλνουν συλλυπητήρια μηνύματα στην οικογένειά της και στην Ελλάδα. Την ώρα της κηδείας της τα θέατρα και τα μαγαζιά στο Μπρόντγουεϊ παραμένουν κλειστά.

Το όνομα αυτής της σπουδαίας Ελληνίδας συνδέθηκε με τις αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας που εκφράστηκαν με την αποφασιστική συμβολή της στον αντιδικτατορικό αγώνα στη χώρα μας. Με τις πολιτικές τις απόψεις που συνεχώς εξέφραζε στα διεθνή ΜΜΕ, εμψύχωνε τον ελληνικό λαό και ταυτόχρονα κατάφερε να ευαισθητοποιήσει τη παγκόσμια κοινότητα κατά του τυραννικού καθεστώτος. Η αγάπη της για την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό αποτυπώθηκε έντονα όλο το διάστημα της παρουσίας της στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου. Η σημαντικότερη παρακαταθήκη που άφησε το πολιτικό της έργο, υπήρξαν οι πολυετείς αγώνες της για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα καθώς και το όραμά της για τη δημιουργία του Μουσείου της Ακρόπολης.

Σήμερα, 22 χρόνια μετά το θάνατό της, η μνήμη της Μελίνας παραμένει ζωντανή στις καρδιές όλων των Ελλήνων που πρεσβεύουν τα δημοκρατικά ιδεώδη τα οποία  υπερασπίστηκε αφιερώνοντας ολόκληρη τη ζωή της. Ως προοδευτικοί νέοι, έχουμε χρέος να συνεχίσουμε το έργο σπουδαίων ανθρώπων σαν κι εκείνη, υπερασπιζόμενοι την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και τις δημοκρατικές διαδικασίες.