Παλαιστίνη…Μια ατέλειωτη επανάσταση

Ο λαός των Παλαιστινίων είναι ένας από τους πλέον καταπιεσμένους λαούς του κόσμου, που ακόμα και η ύπαρξή του έχει πολλές φορές αμφισβητηθεί. Η πρώτη αντίσταση του αραβικού λαού ξεκινά τον 20^ο αιώνα, ο οποίος αντιδρά ενάντια στην εβραϊκή αποικιοκρατία στην περιοχή της Παλαιστίνης, η οποία προωθείται και από τη Βρετανία, αφού η Παλαιστίνη βρίσκεται υπό καθεστώς Βρετανικής Εντολής με απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών (προκάτοχος του ΟΗΕ), ύστερα και από τη Διακήρυξη Μπάλφουρ στις 2 Νοεμβρίου 1917 από τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών Μπάλφουρ. Οι εξεγέρσεις αυτές κατεστάλησαν αλύπητα και καταπνίχθηκαν από τους Βρετανούς, μέχρι να τερματιστεί η Βρετανική Εντολή το 1948. Τότε, στις 15 Μαΐου 1948 ιδρύεται από τον Μπεν Γκουριόν το Κράτος του Ισραήλ στα εδάφη που κατασχέθηκαν κατά την καταστολή της εξέγερσης και ξεκινά η υποδούλωση, η καταπίεση και η εξαθλίωση του Παλαιστίνιου λαού από το Ισραήλ.
 

Έτσι, μετά από πολλά χρόνια σκληρής ισραηλινής κατοχής, στις 8 Δεκεμβρίου 1987, ξέσπασε η πρώτη παλαιστινιακή Ιντιφάντα (λαϊκή εξέγερση). Αφορμή για αυτή την εξέγερση αποδίδεται στο θάνατο τεσσάρων παλαιστινίων από ισραηλινούς στρατιώτες και στη δολοφονία του 17χρονου Hatem Abu Sisi από ισραηλινό αξιωματούχο, όταν αυτός άνοιξε πυρ σε πλήθος Παλαιστινίων που διαμαρτύρονταν. Τα περιστατικά αυτά αποτελούν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι μέσα σε μια πολυετή στρατιωτική κατοχή με κατάργηση κάθε έννοιας ελευθερίας (οικονομική – πολιτική – κοινωνική).
 

Μία ολόκληρη γενιά Παλαιστινίων δεν είχε γνωρίσει τίποτα άλλο από την κατοχή που την ανάγκασε να εξαρτάται οικονομικά από το Ισραήλ. Όχι μόνο ανέχονταν να τους συμπεριφέρονται ως κατώτερους και σαν φυλακισμένους στην ίδια τους τη χώρα, αλλά τους εκμεταλλεύονταν και στην εργασία τους λαμβάνοντας μισό μισθό από τους Ισραηλινούς, στην κοινωνία έχοντας μηδαμινά προνόμια και στην παιδεία που η λέξη «Παλαιστίνη» εξαφανίστηκε από όλα τα σχολικά βιβλία. Χωρίς κάποιο οργανωμένο κίνημα αντίστασης, ήταν αδύναμοι να προκαλέσουν την κατοχή.
 

Οι Παλαιστίνιοι κατάλαβαν ότι η μεγαλύτερη δύναμη τους είναι η μαζική πολιτική ανυπακοή- να μποϋκοτάρουν τα ισραηλινά προϊόντα, να μην πληρώνουν φόρους στο Ισραήλ, να ιδρύσουν δικές τους κινητές μονάδες ιατρικής περίθαλψης, να παρέχουν κοινωνικές υπηρεσίες, να οργανώνουν απεργίες, διαδηλώσεις και άοπλες συγκρούσεις. Οι τακτικές που χρησιμοποίησαν, βρήκαν το Ισραήλ απροετοίμαστο και τράβηξαν την προσοχή των έως τότε ακατάδεκτων δυτικών μέσων ενημέρωσης.
 

Στα χρόνια της πρώτης Ιντιφάντα, το Ισραήλ δεν ανησυχούσε για τους νέους που πέταγαν πέτρες αλλά για την ανυπακοή των πολιτών που ήταν πια ανεξέλεγκτη. Για να την καταστείλει κατέφυγε σε μαζική τιμωρία του Παλαιστινιακού πληθυσμού. Απλοί πολίτες βρέθηκαν χωρίς ελευθερία να διεκδικούν ακόμα και για τις απλές καθημερινές τους δραστηριότητες. Απαγορεύσεις κυκλοφορίας διατάσσονταν για εβδομάδες και χιλιάδες Παλαιστινίων συλλαμβάνονταν. Με το κλείσιμο των σχολείων και των πανεπιστημίων, η εκπαίδευση έγινε παράνομη και οι δάσκαλοι και οι μαθητές κατέφευγαν σε «υπόγειες» αίθουσες.

Δεν χωρά αμφιβολία πως αυτό το εθνικό κίνημα έδωσε σε κάθε Παλαιστίνιο μια αίσθηση της δύναμης, παρόλο που στην πραγματικότητα υπήρξαν λίγες νίκες. Ειδικά οι γυναίκες ένοιωσαν ελεύθερες να εμπλακούν σε παραγωγικές εργασίες, από τις οποίες τις περισσότερες δημιούργησαν επιτροπές γυναικών. Όσο οι γυναίκες αναμιγνύονταν περισσότερο στην πολιτική, τα συμβατικά κοινωνικά όρια έγιναν δυσδιάκριτα, αφού οι οικογενειακές τους ευθύνες κάλυπταν πια ολόκληρη την κοινότητα.


Καθώς οι πέτρες δεν ήταν ισάξιες του εντυπωσιακού οπλοστασίου του Ισραήλ, η ουσία της Ιντιφάντα δεν βρίσκεται στο πρακτικό επίπεδο της δράσης, αλλά στην αντίληψη του κόσμου…

       ...στην αίσθηση ταυτότητας, κατεύθυνσης και οργάνωσης!

ΠΑΣΠ ΕΜΠ